بی عملی ارگان های قضائی و ضابط قانون در قبال خشونت خانگی علیه یک زن خشم و انزجار مردم ایران را برانگیخت.
اشرف سادات حسینی اهل تهران طی ۲۷سال زندگی مشترک به طور مستمر در معرض خشونت خانگی قرار داشت. آخرین باری که با قمه مورد حمله شوهرش قرار گرفت دچار نقص عضو جدی شد و تا پای مرگ رفت. اما پسرش به خانه رسید و پیکر غرقه در خون او را با کمک اهالی محل به بیمارستان منتقل کردند.
وقتی یک خبرنگار در بیمارستان به دیدار اشرف رفت، صورت او پر از بخیه بود، با چشمی کور شده، انگشتان و کف یک دست قطع شده، یک دست بدون حرکت. روی سرش ضربات زیاد چاقو و قمه خورده بود. او به سختی صحبت می کرد و هنوز وحشت روز حادثه در صدایش نمایان بود. (خبرگزاری حکومتی رکنا – ۸ دی ۱۳۹۹)
بی عملی ضابطین قانون در قبال خشونت خانگی علیه یک زن بی دفاع
اشرف در طول زندگی مشقت بارش چند بار به دلیل حملات وحشیانه شوهرش به پلیس شکایت کرده بود. دفعه قبل شوهرش با یک گلدان سنگین به سر اشرف زده بود و قفسه سینه اش را شکست. ولی شوهرش بعد از بازداشت با یک وثیقه سبک آزاد شد.
وقتی او پس از آزادی شوهرش به کلانتری رفت و اعتراض کرد در پاسخ شنید: «چه باید کرد؟ شوهرت است و ما کاری نمی توانیم انجام دهیم!»
به همین دلیل این مرد پس از اقدام نخست علیه همسر بی پناهش، مجدداً به سراغ او آمد و خانم حسینی را به قصد مرگ مورد حمله و خشونت قرار داد. او در حالی که فکر می کرد این زن را به طور کامل کشته است پس از سر رسیدن چند تن از اهالی پا به فرار گذاشت. ضمن اینکه انگشت و انگشتر زنش را با خود برد.
اشرف سادات حسینی در یک نامه خطاب به ابراهیم رئیسی، رئیس قوه قضائیه رژیم، نوشت: «قوه قضائیه، دولت و نظام چرا نباید از یک زن که می خواهد با شرافت و آبرو زندگی کند حمایتی کند؟ چرا نباید جلوی این افراد گرفته شود و قانون برای آنها سخت گیری نمی کند.»
خشونت تا سرحد مرگ و سکوت معاون امور زنان و خانواده
معصومه ابتکار معاون امور زنان و خانواده رژیم نیز سکوت کرده و تا کنون حتی یک توئیت در رابطه با خشونت خانگی علیه یک زن بی دفاع و وضعیت اشرف سادات حسینی انجام نداده است.
این زن ستمدیده و مجروح برای هزینه های درمان هیچ پس انداز و پولی ندارد و هیچ ارگان حکومتی تا کنون از او حمایت نکرده است.
علیرضا، پسر اشرف، در مورد هزینه های جراحی مادرش گفت: «هر چه داشتیم فروختیم تا بتوانیم عمل های پیوند مادرم و درمانش را بپردازیم اما هزینه ها زیاد است و باید باز به بیمارستان برویم و مادرم تحت نظر قرار گیرد.»
افزایش ۱۵برابری خشونت های خانگی در دوران پاندومی کرونا
اتفاقی که برای اشرف السادات حسینی افتاد و منجر به فلج شدن دست و ناقص العضو شدن او شد، تنها یکی از هزاران هزار مورد خشونت خانگی علیه زنان ایرانی است که از هیچ حمایت قانونی و اجتماعی برخوردار نیستند. خشونت علیه زنان در ایران در قانون نهادینه شده است و ضابطین قانون اجازه دخالت در اختلافات خانوادگی که حتی منجر به مرگ زنان می شود را ندارند.
این وضعیت پس از شیوع کرونا تشدید شده و آمار همسرآزاری به طرز فاحشی افزایش پیدا کرده است.
حسن مروی، رئیس اداره بهزیستی مشهد این افزایش را ۱۵برابر اعلام کرد. (خبرگزاری حکومتی ایسنا – ۱۹ تیر ۹۹)
محمدرضا محبوب فر، یکی از کارشناسان آسیب شناسی رژیم، در یک افشاگری تکاندهنده اعلام کرد: «کمتر از سه ماه از سال ۹۹ نگذشته که آمار خشونت در کشور بیشتر از تمام سال های گذشته اوج گرفته.» (سایت حکومتی جهان صنعت- ۲۹ آبان ۹۹)
رئیس سازمان پزشکی قانونی، عباس مسجدی آرانی در مورد آمار همسرآزاری در سال ۹۸، رقم ۸۵هزار و ۴۲۰زن را اعلام کرد. (سایت آسو- ۱۰ تیر ۹۹)
طی سال ۹۹ تمامی شکایت های ارجاع داده شده به پلیس از سوی زنانی مطرح شده که مورد ضرب و جرح عمدی همسرشان قرار گرفته اند. وحید سلطانی پاجی، معاون اجتماعی پلیس اعلام کرد بیشترین شکایات ثبت شده در رابطه با خشونت های خانگی می باشند. (خبرگزاری حکومتی برنا- ۳۱ شهریور ۹۹)
هر چند که باید این پارامتر را در نظر داشت که این رژیم در مورد آمارهای خشونت علیه زنان هیچ گاه به صورت شفاف عمل نکرده و ارقام صحیحی ارائه نمی دهد.
در پایان کافی است به همین جمله اکتفا کنیم که ایران تحت حاکمیت ملایان دارای رتبه اول جهان در خشونت خانگی علیه زنان است. «اکنون آسیب های اجتماعی دامن کشور را گرفته است و امروز هیچ خانه ای در ایران امن نیست.» (سایت حکومتی جهان صنعت- ۲۹ آبان ۹۹)