سازمان نظام پزشکی در ایران اعلام کرد طی دو سال ۶۰۰۰ از پزشکان و پرستاران ایران را به قصد مهاجرت به کشورهای اروپایی و آمریکایی ترک کردند.
مهاجرت پزشکان و پرستاران از ایران در حالی اتفاق می افتد که سیستم پزشکی در ایران با ۱۵۰هزار کمبود نیروی پرستار مواجه است. همچنین در بیشتر شهرها و روستاهای مرزی ایران کمبود نیروی پزشک و فقدان مراکز درمانی محسوس است.
حسینعلی شهریاری، رئیس کمیسیون بهداشت و درمان مجلس، در تاریخ ۵ خرداد اعتراف کرد که در مناطق اطراف تهران هر فرد با اختصاص یک ربع یا نیم ساعت می تواند خود را به بهترین مراکز درمانی برساند ولی در استان های خراسان جنوبی و سیستان و بلوچستان گاه فرد باید ۳۰۰ کیلومتر طی کند تا به مراکز درمانی مجهز در مرکز استان برسد. (خبرگزاری حکومتی دانا – ۵ خرداد ۱۴۰۱)
وی همچنین با اشاره به مصوبات غیرکارشناسی دولت و مجلس گفت که این گونه مصوبات مشکلاتی را در زمینه درمان و تأمین پزشک برای مردم در نقاط محروم ایجاد کرده است.
پیشتر محمد شریفی مقدم دبیرکل خانه پرستار در مورد مهاجرت پرستاران گفته بود: «آمار مهاجرت پرستاران احتمالاً نسبت به گذشته، ۲۰۰ تا ۳۰۰درصد افزایش داشته است. در کشور ما شرایط بد است و پرستاران امنیت شغلی ندارند.» (روزنامه حکومتی آرمان ملی – ۵ بهمن ۱۴۰۰)
اوایل فروردین ۱۴۰۰، رضا لاری پور، سخنگوی سازمان نظام پزشکی، گفته بود که چهار هزار پزشک ایرانی درخواست گواهی برای مهاجرت ثبت کرده اند و بیشترین تعداد درخواست گود استندینگ (گواهی حسن انجام کار و عدم سوء پیشینه) از طرف پزشکان نیز متعلق به شهریور ۱۴۰۰ بوده است.
در خبری دیگر آرمین زارعیان، رئیس هیأت مدیره نظام پرستاری تهران گفت، در یک سال اول همه گیری کرونا، حدود هشت هزار پرستار از ایران مهاجرت کردند که فقط در تهران ماهانه ۵۰۰ درخواست گوداستندینگ پرستاران ثبت شد. این یعنی روزانه ۵ پرستار در تهران برای مهاجرت از ایران اقدام کرده اند. (سایت حکومتی انتخاب – ۱۶ آذر ۱۴۰۰)
آماری که سازمان نظام پزشکی و نظام پرستاری اعلام کرده اند فقط مهاجرت آن دسته از پزشکان و پرستاران را شامل می شود که درخواست گوداستندینگ داده اند. اما برخی از پزشکان و پرستاران بدون ثبت درخواست به کشورهای دیگر رفتند.
کادر درمان به طور خاص زنان پرستار در دوران همه گیری کرونا در ایران فشار زیادی را متحمل شدند. در سال ۱۴۰۰ سریالی از خودکشی رزیدنت ها و دستیاران پزشکان منتشر شد.
فقدان حمایت های مالی و معنوی از آنها باعث افزایش هر چه بیشتر مهاجرت این قشر از زنان شده است.