بعد از حمله سنگین روز ۱۹ بهمن 1360 به پایگاه بالاترین اعضای سازمان مجاهدین در تهران، رژیم آخوندی به منظور تضعیف روحیه هواداران دربند مجاهدین، زندانیان جوان در زندان اوین را برای دیدن پیکرهای غرقه به خون رهبران شان بالای سر آنها برد.
تصور می رفت که زندانیان جوان و بی تجربه، روحیه خود را در این صحنه خواهند باخت ولی رژیم دچار یک اشتباه محاسبه محض شده بود. چرا که این زندانیان جوان به پیکرهای شهیدان ادای احترام کرده و با صدای بلند در حیاط زندان، شعارهایی علیه رژیم سر دادند. ژیلا نقی زاده یکی از این نوجوانان دربند بود.
ژیلا تنها ۱۷سال داشت و حتی دبیرستان را هم تمام نکرده بود.
او یک نوجوان تیزهوش و با ذکاوت بود که آرزو داشت میهنش را آزاد و آباد ببیند. به همین خاطر به مجاهدین پیوست. او بسیار ضد ظلم و ضد آخوندها بود و به رغم سن کم از جمله زندانیان بسیار مقاوم بود.
او را به شدت شلاق زده و به اعدام محکوم کردند تا مجبورش کنند با رژیم همکاری کند و در تلویزیون توبه کند اما او به این کار تن نداد و نهایتاً با شجاعتی خارق العاده به پیکرهای اشرف رجوی و موسی خیابانی ادای احترام کرد و به همین خاطر او را در روز ۲۰ بهمن به جوخه اعدام سپردند.