روز یکشنبه ۱۱ مهر ۱۴۰۰، بازنشستگان تأمین اجتماعی و معلمان در تهران و ۱۶ شهر دیگر دست به اعتراض زدند. زنان معلم و یا بازنشسته بخش قابل توجهی از معترضین را تشکیل می دادند. آنها اعتراض خود را علیه تبعیض، حقوق ناچیز، شرایط سخت معیشتی، و بی توجهی مقامات رژیم به درخواست های به حقشان ابراز کردند.
در تهران، معلمان در مقابل مجلس رژیم تجمع کردند. در اصفهان، شیراز، اهواز، کرمان، بندرعباس، زنجان و داراب تجمع آنها در مقابل ادارات آموزش و پرورش در شهرشان برگزار شد.
به رغم تهدیدات نیروهای امنیتی به منظور جلوگیری از شکل گیری اعتراضات، معلمین تجمع های اعتراضی خود را در شهرهای مختلف برپا کردند. آنها شعار می دادند:«معلم داد بزن حقتو فریاد بزن»، «معیشت، منزلت حق مسلم ماست» و «آموزش رایگان، حق فرزندان ما».
حقوق ماهانه معلمینی که در استخدام رسمی هستند به طور میانگین ماهانه ۴ میلیون تومان می باشد. معلمان با قراردادهای موقت بین یک تا دو میلیون تومان حقوق می گیرند. اغلب اوقات حقوق معلمین پرداخت نمی شود در حالی که خط فقر در ایران ماهانه ۱۴ میلیون تومان است. ۹۹درصد از معلمان ایران زیر خط فقر زندگی می کنند.
زنان نیمی از جمعیت معلمین در ایران را تشکیل می دهند. حقوق آنها با فاصله زیادی زیر خط فقر قرار دارد. آنها به دلیل جنسیت خود با انواع تبعیض های اجتماعی و قانونی مواجه هستند و با وجود فشار کار طاقت فرسا، حقوق متناسبی دریافت نمی کنند.
معلمین ایرانی از سال گذشته در حال اعتراض هستند اما رژیم آخوندی از پاسخگویی به درخواست های آنها تن زده است. با نزدیک شدن سال تحصیلی جدید، آنها اعتراضات خود را از سر گرفتند در سراسر ماه سپتامبر اعتراضات سراسری داشتند.
همزمان بازنشستگان تأمین اجتماعی در تهران و شهرهای مشهد، تبریز، اراک، خرم آباد، اهواز، اصفهان، قزوین، بروجرد، کرمانشاه، کرج و رشت در مقابل ادارات تأمین اجتماعی برگزار شد. بازنشستگان تأمین اجتماعی شعار می دادند:«بازنشسته می میرد، ذلت نمی پذیرد»، «سفره ما خالیه، وعده ها توخالیه»، «تورم، گرانی، بلای جان مردم»، «بازنشسته بیدار است، از تبعیض بیزار است» و «خواسته بازنشسته، حقوق طبق تورم».