به رغم آمار بالای ابتلا و نبود تجهیزات پزشکی، رژیم ملایان حداقل حقوق پزشکان، پرستاران و کادر درمانی را نمی پردازد
ابتلای ۲۰هزار پرستار ایرانی به کرونا
آمار ابتلا در ایران کلان، حقوق پرستاران و کادر درمانی ناچیز
«مكرر هشدار مي دهيم مردم از ترددهاي غيرضروري پرهيز كنند اما دولت و وزارت آموزش و پرورش مردم را به هر نحوي به خيابان مي كشانند.» (روزنامه حکومتی جهان صنعت – ۵ مهر ۱۳۹۹)
جملات بالا اظهارات مینو محرز، عضو ستاد ملی مقابله با کرونا است. اما این جملات انعکاس واقعی سیاست رژیم مبنی بر استفاده از موج تلفات انسانی برای مقابله با اعتراضات مردم خشمگین و ناراضی و ماندن در قدرت است.
این جملات اعتراف به نقش مستقیم بالاترین مقامات رژیم ملایان در افزایش تصاعدی مرگ و بیماری بر اثر همه گیری کرونا در ایران است. همچنین توضیح اینکه چرا به تأمین دارو و تجهیزات کافی برای بیمارستانها برای مقابله با کرونا بودجه اختصاص داده نمی شود. و اینکه چرا از پرستاران و پزشکان و کادر درمانی که شبانه روز بدون مرخصی، جان خود و خانواده خود را برای نجات مبتلایان به خطر می‌اندازند، نه تنها پشتیبانی نمی شود بلکه حتی حقوق آنها نیز پرداخت نمی شود.
در این مطلب، نگاه مختصری داریم به وضعیت معیشت و سلامتی پرستاران و کادر درمانی در بستر انفجار کرونا در ایران.
رکورددار مرگ و میر در اثر کرونا به نسبت جمعیت
بر اساس اطلاعات و آمار گردآوری شده توسط مقاومت ایران، تعداد قربانيان كرونا در ایران تا به امروز از ۱۱۴هزار نفر گذشته است. به نسبت جمعيت، رژیم ملایان در مرگ و مير به خاطر كرونا هم –مانند كشتار و اعدام—حائز رتبه اول در جهان است.
آمار رسمی رژیم مطلقاً شفاف و منعکس کننده واقعیت نیست. اما واقعیت چنان سرسخت است که دیگر مقامات رژیم هم قادر به انکار آن نیستند.
ایرج حریرچی، معاون وزیر بهداشت رژیم در این رابطه رنگ بندی های استانی وزارت بهداشت را بی معنی خواند و گفت: «نارنجی و زرد نداریم، کل کشور در وضعیت قرمز قرار دارد.» (تلویزیون حکومتی رژیم – ۲۸ شهریور ۱۳۹۹)
مینو محرز نیز در همین رابطه اعتراف کرد: «دیگر نمی توان گفت موج اول یا سوم. متأسفانه کشور به صورت مستمر روی موج کروناست.» (روزنامه حکومتی جهان صنعت – ۵ مهر ۱۳۹۹)
وی در جای دیگری می گوید: «ویروس کرونا مثل یک بمب ساعتی می ماند و ممکن است هر لحظه منفجر شود و تمام زیرساخت ها را متلاشی کند.» (روزنامه حکومتی جوان – ۳۰ شهریور ۱۳۹۹)
قیمت فساد حکومتی را پرستاران و کادر درمانی می دهند
ثروت نهادها و مؤسسات تحت کنترل علی خامنه‌ای، ولی فقیه ملایان، بیش از هزار میلیارد دلار است. اما از این دارایی و سرمایه و امکانات که متعلق به مردم ایران است تا به امروز چیزی صرف بهداشت و درمان نشده است.
در اسفندماه تصویب شد که از ذخایر ارزی در صندوق توسعه ملی فقط یک میلیارد یورو به وزارت بهداشت و پروژه مقابله با کرونا اختصاص یابد. اما به اعتراف وزیر بهداشت، معاون او و برخی دیگر از مقامات رژیم از همین مقدار هم تا به حال کمتر از یک سوم آن به وزارت بهداشت داده شده است. به همین خاطر وزارت بهداشت نه توان تأمین تجهیزات و امکانات برای بیمارستانها دارد و نه توان پرداخت حقوق پرستاران و پزشکان را. در حالی‌که بسیاری از پرسنل پزشکی و کادر درمانی در ایران در اثر کرونا جان باخته و هزاران تن به آن مبتلا شده اند.
سعید نمکی وزیر بهداشت رژیم در این باره اعتراف کرد که طی ماه های گذشته پرسنل درمان و پزشکی «با دست خالی» برای مهار کرونا تلاش کرده اند. وی در اینستاگرام خود نوشت: «هرچه التماس و تمنا و فریاد می‌کنیم که کرونا را نمی شود بدون کمک های ویژه مهار کرد کسی باور نمی‌کند.» (سایت حکومتی الف – ۲مهر ۱۳۹۹)
تاب آوری نظام سلامت و فاجعه ملی
حالا وضعیت به آنجا رسیده که تعداد قابل توجهی از مقامات رژیم ناگزیر از اعتراف به وضعیت بحرانی نظام سلامت در کشور شده اند. رئیس دانشگاه علوم پزشکی قم هشدار داد: «تاب آوری نظام سلامت به مخاطره افتاده.» (سایت خبر فوری رژیم – ۲۴ شهريور ۱۳۹۹)
استاندار البرز به تازگی گفت: «حجم بالای مبتلايان تاب و توان کادر بهداشت و درمان را گرفته است.» (خبرگزاری حکومتی مهر – ۵ مهر ۱۳۹۹)
به گفته مینو محرز، عضو ستاد ملی مقابله با کرونا، «در بیمارستان تخت خالی وجود ندارد. در بسیاری از بیمارستان ها بیماران مجبورند با کپسول اکسیژن در راهرو یا حیاط درمان شوند. با توجه به اینکه کادر درمان بسیار خسته و ضعیف است. اگر با همین روال پیش رویم کشور با فاجعه رو به رو می شود.» (روزنامه حکومتی جهان صنعت – ۵ مهر ۱۳۹۹)
رئیس دانشکده علوم پزشکی آبادان نیز گفت: «بیشترین مشکل، کمبود کادر پرستاری است؛ تعداد پرستاران کم است و همین پرستاران نیز با توجه به طولانی شدن مدت شیوع بیماری خسته شده‌اند.» (خبرگزاری حکومتی ایسنا – ۲۲ شهریور ۱۳۹۹)
غیرقابل تصور اما عین واقعیت: ۷ماه کار طاقت فرسا بدون حقوق
قابل تصور نیست اما حقیقت دارد که پرستاران و پزشکان و سایر کادرهای درمانی ایران به رغم شرایط طافت فرسا و پرمخاطره کاری شان، حقوق خود را دریافت نمی کنند. حقیقتی سرسخت که معاون وزیر بهداشت هم ناچار از اعتراف به آن شده است.
ایرج حریرچی: «صبر و تحمل و توان پزشکان و پرستاران هم حدی دارد… روسیاهیم که پرسنل بهداشتی ما سه چهار ماه است که نه کارانه، نه اضافه‌کار، بلکه حتی اصل حقوقش را دریافت کرده که کمتر از حداقل حقوق تعیین شده از سوی وزارت کار است.» (تلویزیون حکومتی – ۲ مهر ۱۳۹۹)
وی افزود: «کسی که در خط مقدم است، مریض تنگی نفس گرفته را دارد لوله‌گذاری می‌کند و خودش را در معرض کرونا قرار می‌دهد، به او بگویید در بیمارستان کشیکی، شام و نهارت هم بر عهده خودت است، باقی‌اش را هم بدو.»
شريفي مقدم، دبيرکل خانه پرستار، در این باره می گوید: «بخشي از آمار بالاي مرگ و مير روزانه در ايران به دليل خستگي مفرط پرستاران است… در آمريکا يک پرستار براي هفت ساعت کار [روزانه] چهار هزار دلار [در ماه] حقوق مي‌گيرد، زماني‌که در شيوع کرونا ساعت کاري او را به ۹ ساعت رساندند، ۱۴درصد خطاي آن پرستار افزايش پيدا کرد. حالا اين شرايط را با حداقل ۱۲ تا ۱۴ ساعت کار پرستاران در بيمارستان هاي ايران مقايسه کنيد که حدود ۱۲۰ دلار حقوق مي گيرند. ما پرستاراني داريم که در طول هفته به منزل نمي رود و نمي تواند فرزند، همسرش و پدر و مادرش را ببيند و اين موضوع به غير از خستگي، بحران روحي و افسردگي را براي آنها به همراه دارد.» (روزنامه حكومتي آرمان – ۲۷ شهريور ۱۳۹۹)
طی ماه های اخیر بسیاری از پرستاران در شهرهای مختلف دست به اعتراض زده اند تا حقوق خود را دریافت کنند، البته بدون هیچ نتیجه ای.
ابتلای ۲۰هزار پرستار ایرانی به کرونا
طی هفته های اخیر رسانه های حکومتی از مرگ تعداد بیشتری از پرستاران و کادر درمانی در اثر ابتلا به کرونا خبر داده اند. تعدادی از اسامی منتشره مربوط به زنان پرستار بودند:
کبری باقری، پرستار بخش آی سی یو بیمارستان امام حسین در استان البرز (خبرگزاری حکومتی رکنا – ۴ شهریور ۹۹)
فاطمه شفیعی نژاد، از کادر درمانی بیمارستان قلب شهر ساری، مرکز استان مازندران (سایت حکومتی عصر ایران – ۲۲ شهریور ۹۹)
پریسا رفیعی، ۲۷ ساله- باردار، کارشناس مامایی از شبکه بهداشت سفیددشت بروجن (خبرگزاری حکومتی مهر- ۲۴ شهریور ۹۹)
عذرا ابراهیمی، کمک پرستار بخش کرونا بیمارستان طالقانی در کرمانشاه (سایت حکومتی عصر ایران – ۲۶ شهریور ۹۹)
زهرا رگبار، از پرسنل پرستاری مرکز آموزشی درمانی خلیج فارس، بوشهر (سایت حکومتی عصرایران – ۶ مهر ۹۹)
مینا برخورداری، ۲۸ساله، پرستار بیمارستان قائم کرج (۱۰ مهر ۱۳۹۹)
سه ماه قبل، مقامات و کارگزاران رژیم ملایان گفته بودند دست کم ۱۵هزار تن از کادر درمانی به کرونا مبتلا شده اند. (تلویزیون حکومتی رژیم– ۹ تیر ۱۳۹۹)
اخیراً مردانی، عضو کمیته کشوری مقابله با کرونا گفت: «اکثر رزیدنت‌ها و همکاران ما مبتلا شده و ۱۶۴ نفر از پزشکان و پرستاران فوت شده اند.» (خبرگزاری حکومتی مهر – ۲ مهر ۱۳۹۹)
رئیس بخش ICU بیمارستان امام رضا(ع) در مشهد گفت: «از زمان شیوع ویروس یک سوم کادر درمان مبتلا شدند… کادر درمان به دلیل فشار کار بالا بسیار خسته است و امکان جایگزینی آنها هم وجود ندارد.» (خبر گزاری حکومتی ایلنا – ۳۰ شهریور ۱۳۹۹)
به گزارش پزشكان و پرستاران در بيمارستان فيروزگر در تهران هر ماه ۶۰ تا ۷۰ پرستار به كرونا مبتلا مي شوند، وقتی هم دوره بيماري شان تمام مي شود، ديگر توان كار ندارند. (۶ مهر ۱۳۹۹)
و بالاخره سازمان نظام پرستاری طی اطلاعیه ای مورخ ۹ مهر ۱۳۹۹ اعلام کرد از مجموع ۱۱۰هزار پرستار در ایران، ۲۰هزار نفر به کرونا مبتلا شده اند.
کشتار مردم به وسیله کرونا یک جنایت علیه بشریت است
به دلیل افزایش تعداد مبتلایان در اثر بازگشایی کار و کسب و مدارس و دانشگاهها در ایران، به علاوه نبود تجهیزات کافی و فرسودگی پرستاران و پزشکان، یک بحران و یک فاجعه در راه است.
مسئول مستقیم افزایش مرگ و ابتلا بر اثر کرونا رهبران و مقامات رژیم ملایان هستند – به طور مشخص علی خامنه ای و حسن روحانی — که نه تنها هیچ اقدامی برای کمک به وضعیت نمی کند بلکه سیاست هایی اتخاذ می کند که مردم هرچه بیشتر گرفتار این همه گیری شوند. با این هدف که رژیم بتواند چند صباحی بیشتر به حکومت ننگین و منفور خود ادامه دهد.
همچنانکه شادمهر، یک نماینده مجلس گفت: «مسئولین یاد گرفتند همه چیز را به گردن مردم بیاندازند… تا کی مردم در صف مرگ منتظر خالی شدن آی سی یو باشند؟ چقدر اکسیژن زا تهیه کردند؟ مردم از بی اکسیژنی مردند…. چقدر کانکس یا چادر برای اقشار ضعیف جامعه فراهم کردند؟ چقدر ماسک رایگان دادند؟ چقدر مواد ضدعفونی به مردم محروم و ضعیف دادند؟ مردم حتی توانایی خرید ماسک را هم ندارند… انگار قسم خورده اند که تمام مردم را بکشند!!!» (خبرگزاري مجلس رژيم- ۱مرداد ۱۳۹۹)