بعد از ظهر روز جمعه ۲۴ اردیبهشت۱۳۹۵، کمیسیون زنان شورای ملی مقاومت ایران یک کنفرانس اینترنتی برگزار کرد. الهام زنجانی ازکمیسیون زنان میزبانی این کنفرانس را به عهده داشت.
دکتر رانجانا کوماری از هند ، مدیر مرکز مطالعات اجتماعی و نویسنده ۹ کتاب در مورد حقوق زنان خصوصاً در زمینه خشونت علیه زنان، و خانم دیانا چولی، نماینده سابق پارلمان آلبانی، مدیر فوروم زنان، نویسنده و خبرنگار در حوزه زنان، میهمانان این کنفرانس بودند که در آن به بررسی وضعیت زنان ایران و حقوق آنها در ایران آزاد فردا برپایه طرح ۱۰ ماده ای خانم مریم رجوی رئیس جمهور برگزیده مقاومت ایران پرداخته شد.
بحث آغازین کنفرانس یادآوری اولین روزهای روی کار آمدن رژیم خمینی، تحمیل حجاب اجباری، حذف زنان از ادارات و محل کار به خصوص از قوه قضاییه و محروم کردن زنان از حقوق برحق شان بود. همچنین خاطرنشان شد که ایران جزو امضاکنندگان کنوانسیون رفع هرگونه تبعیض علیه زنان نیست چرا که این کنوانسیون در زمینه های متعدد با قوانین رژیم ایران که زن ستیزی در آنها نهادینه شده در مغایرت آشکار است.
در این بخش از بحث، خانم چولی تأکید نمود که اولین اقدام هر حکومت دیکتاتوری سرکوب زنان است و اینگونه تبعیض ها قدمت تاریخی دارند. بنابراین تصویب کنوانسیون رفع هرگونه تبعیض علیه زنان(CEDAW) در سال 1995 یک دستاورد عظیم جهانی بود. این کنوانسیون برای هرکشوری که بخواهد دمکراتیک باشد ابزار مهمی به شمار می رود. برای اولین بار در سال 1995 در کنفرانس پکن بود که رسماً اعلام شد حقوق زنان، حقوق بشر است.
خانم چولی همچنین تصریح کرد: زمانی که جهان به سوی مشارکت ۵۰-۵۰ زنان در همه زمینه ها پیش می رود، مبارزه زنان ایرانی برای حقوق اجتماعی و حقوق بشر علیه رژیمی که کنوانسیون منع تبعیض را امضاء نکرده، بسیار مهم است.
خانم کوماری اضافه نمود: تا زمانی که حقوق زنان در قانون اساسی تضمین نشود، آنها نمی توانند به حقوق برابر دست یابند. در ماده 115 قانون اساسی رژیم ایران تأکید شده که تنها مردان می توانند رئیس جمهور شوند، به زنان اجازه قاضی شدن نمی دهد وشهادت آنان برابر با مردان محسوب نمی شود. پس وقتی زنان در قانون برابر محسوب نمی شوند، چطور می توانند در عمل برابر باشند؟ در این صورت زنان شهروندان برابر حساب نمی شوند و مورد تبعیض قرار می گیرند.
شرکت کنندگان در این کنفرانس در مورد سن قانونی دختران در ایران نیز قویاً موضعگیری نمودند. خانم کوماری بر این واقعیت انگشت گذاشت که سن قانونی دختران در ایران ناقض کنوانسیون حقوق کودک است که تقریباً همه کشورهای جهان آن را پذیرفته اند. او گفت: یک فرد ۹ ساله کودک است. ۱۸ سال، سنی است که انسان بالغ می شود. این بسیار تکاندهنده است که یک کودک را به10 روز زندان محکوم یا با 74ضربه شلاق تنبیه کنند و او را در معرض انواع خشونت ها قرار دهند؛ این قابل قبول نیست.
رانجانا کوماری ادامه داد: این خیلی مهم است که این مسئله در طرح 10 ماده ای خانم مریم رجوی تصریح شده که همه باید در برابر قانون برابر باشند زیرا حکومت قانون یکی از اصول پایه ای در هر دموکراسی است.
رژیم ایران تحت نام برگزاری انتخابات به مستبدانه ترین صورت اداره می شود. وقتی شهادت یک زن با یک مرد برابر نیست، پس او در برابر قانون برابر نیست، سهم ارث زنان نصف مردان است، این یک تبعیض است و این یک سیستم دمکراتیک نیست.
الهام زنجانی اشاره نمود: مهم است تأکید کنم که این نابرابری ها، در دوران ریاست جمهوری روحانی به اصطلاح مدره صورت می گیرد. خانم چولی نیز بر این مطلب صحه گذاشت و گفت: چیزی که در ایران اتفاق می افتد سرکوب تحت نام مذهب است.
موضوع مهم دیگری که در این کنفرانس بین المللی در مورد آن بحث شد، محروم بودن زنان ایران از آزادی انتخاب نوع لباس و پوشش و انواع گشت هایی است که برای کنترل زنان در خیابانها و ادارات به کار گرفته میشوند.
خانم کوماری اعلام کرد: آزادی پوشش یک حق پایه ای برای هر انسان است و در این زمینه هیچ رژیمی نمی تواند تصمیم گیرنده باشد. زنان باید آزاد باشند که نوع پوشش خود را انتخاب کنند. اما در ایران شاهدیم که آنان به خاطر اینکه موهایشان درست پوشانده نشده قربانی اسیدپاشی می شوند. اسیدپاشی علیه زنان در ایران، ضد انسانی، غیر قانونی و غیر قابل قبول است و لازم است در این رابطه به رژیم ایران فشار وارد شود. این قابل قبول نیست که پلیس به جای حفاظت از زنان آنان را مجازات می کند.
موضوع دیگری که خانم چولی به آن توجه جلب کرد ازدواج اجباری دختران در ایران بود. او گفت: اخبار مراسم ازدواجهای گروهی و ازدواجهای اجباری شوکه کننده است. تصویری که ما از ازدواج اجباری و ازدواج کودکان از ایران دریافت می کنیم وحشت آور است. او سپس خواستار یک موضع قاطع در مورد قانون سرپرستی دختر بچه ها شد و گفت که قوانین رژیم ناقض حقوق پایه ای کودکان می باشد.
خانم کوماری هشدار داد که ازدواج اجباری، دختر بچه ها را به سمت بردگی جنسی سوق می دهد.
او همچنین تصریح کرد که همه شهروندان حق انتخاب کردن و انتخاب شدن دارند حال آنکه قانون اساسی ایران به زنان اجازه نمی دهد به سطوح بالای مدیریت دست یابند.
الهام زنجانی خاطرنشان کرد که سهم مشارکت اقتصادی زنان ۱۲درصد است. مشارکت سیاسی زنان در مجلس تنها ۳درصد است. این در حالی است که ۶۰ درصد فارغ التحصیلان دانشگاه را زنان تشکیل می دهند ولی در بازار کار اجازه دستیابی به مشاغل پیدا نمی کنند.
خانم کوماری اضافه کرد: حذف زنان از مواضع رهبری کننده به افزایش سرکوب علیه آنان منجر می شود. پلیس ایران به جای حفاظت از زنان به ایجاد مزاحمت برای آنان می پردازد.
در جواب به سوال یکی از شنوندگان که چرا شما از مبارزه زنان ایران حمایت می کنید، خانم کوماری گفت: من به عنوان یک فعال حقوق زنان می خواهم در کنار زنان ایرانی باشم. خانم رجوی در دفاع از حقوق مردم ایران و برقراری دموکراسی در آن کشور بسیار پرشور است. او بسیار بی ریا و امین است. به نظر من این مهم است که این مقاومت توسط زنان رهبری می شود و خانم رجوی فرد خیلی خاصی است.
خانم چولی نیزگفت: من فکر می کنم مسائل زنان مسائلی جهانی هستند. بنابراین مشکلات زنان ایران مشکل ما هم هست. ما هرگز نباید خواهرانمان در ایران را تنها بگذاریم و به عنوان فعالین حقوق زنان باید از آنها حمایت کرده و در کنار آنان بایستیم. خانم رجوی می گوید، زنان نیروی تغییرند در حالی که او خودش نیروی تغییر است و زنان ایرانی بسیار خوشبختند که چنین رهبری دارند. یقین دارم که شما پیروز خواهید شد.
دیانا چولی خطاب به زنان مستقر در کمپ لیبرتی گفت که در مقاومت خود مستدام باشند چرا که تغییر مقدر است، حتی زمانی که در ظاهر اینطور به نظر نرسد. خسته نشوید و شما موفق خواهید شد.
خانم کوماری نیز گفت: در تاریخ برگشت به عقبی وجود ندارد. مردم به مبارزه برخواهند خاست و زنان مستقر در لیبرتی پیروز خواهند شد.
سخنرانی را با لینک زیر مشاهده کنید