روز حقوق بشر، سالگرد تصویب اعلامیه جهانی حقوق بشر در روز ۱۰ دسامبر ۱۹۴۸ است و مضمون کارزار امسال بر نقش جوانان در ایستادگی برای حقوق بشر متمرکز است. این فرصت مناسبی است که در دفاع از جوانان غیرمسلح و بی دفاعی سخن بگوییم که به خاطر اعتراض به ۴۰سال حاکمیت فاسد ملایان، به دست رژیم ایران قتل عام می شوند.
یک تصویر بی نهایت آزاردهنده
همزمان با درز اطلاعات از ایران بعد از چند روز قطع کامل اینترنت، ما داستانهای وحشتناکی از ارتکاب جنایت علیه بشریت را می شنویم. همانطور که کمیسر عالی حقوق بشر ملل متحد اظهار داشت، «تصویری که از ایران در حال نمایان شدن است بسیار آزاردهنده است.»
یک زن باردار، مادر یک پسر ۷ساله از ناحیه سر مورد اصابت گلوله یک تک تیرانداز قرار می گیرد چرا که برای کمک به یک مجروح بر کف خیابان توقف کرده بود.
سه مأمور لباس شخصی از فاصله نزدیک مستقیم به یک جوان شلیک می کنند و بعد یک مأمور دیگر با تبر به سر او می زند.
یک دختر ۱۴ساله در خیابانی در مرکز شهر تهران از ناحیه سر مورد اصابت گلوله قرار می گیرد.
یک زن باردار در ساوه کشته می شود و یک زن ۳۴ساله مادر سه فرزند در حالی که خم شده بود تا به یک جوان زخمی کمک کند از پشت سر هدف گلوله قرار می گیرد.
یک زن جوان در آبادان زیر شکنجه به شهادت می رسد و پیکر بی جان او را دم درب خانه پدری اش رها می کنند.
مردمی که در نیزارهای ماهشهر مخفی شده بودند تا از دست نیروهای امنیتی فرار کنند هدف رگبار گلوله قرار می گیرند و حداقل ۱۰۰تن از جمله زنان و کودکان به شهادت می رسند.
یک زن ۵۹ساله، مادر ۶ فرزند، در حالی که برای تماشای اعتراضات به پشت بام رفته بود هدف گلوله قرار گرفته و می میرد.
یک گزارش از زندان مریوان حاکی از مرگ یک زن در زیر شکنجه است. گزارشات بیشتری وجود دارند که مبنی بر شکنجه وحشیانه زندانیان تا حد مرگ است.
اکثریت کشته شدگان جوانان هستند و دهها نوجوان زیر ۱۸سال نیز در میان آنها می باشند.
یکی از هولناک ترین جنایات قرن ۲۱
کمیسر عالی حقوق بشر ملل متحد گفت که قصد نیروهای امنیتی رژیم ایران «کشتار معترضان» غیرمسلح بوده و آنها مردم را از پشت سر و یا از بالای ساختمانهای دولتی هدف قرار می دادند. میشل باشله تصریح کرد، «اینها نقض آشکار تعهدات و اصول بین المللی درباره استفاده از زور می باشند و نقض جدی حقوق بشر است.» وی استفاده بیش از حد از قهر به وسیله رژیم ایران را «واکنش وحشتناک و مرگباری از جانب نیروهای امنیتی، بدون تفاوت قائل شدن بین افراد مسلح و غیرمسلح» توصیف کرد.
تخمین زده می شود که بیش از هزار تن در جریان اعتراضاتی که در ایران از نیمه نوامبر آغاز شد کشته شده اند. بیش از ۴هزار مجروح و حدود ۱۲هزار نفر دستگیر شده اند.
مرگ حداقل ۲۵ زن مورد تأیید قرار گرفته است. آنها شامل زنان سالمند و میانسال، دو زن باردار، سه دختر نوجوان، سه مادر با بچه های کوچک، و یک پرستار و سرپرست خانوار می شدند.
جنایاتی که رژیم ایران مرتکب شده است و کشتار معترضین در آبان ماه از هولناک ترین جنایات قرن ۲۱ به شمار می روند.
جهان باید برای متوقف کردن کشتار و شکنجه اقدام کند
این در حالی است که معترضین ایرانی مرتکب هیچ اشتباهی نشده بودند. آنها کاری را کردند که در مقدمه اعلامیه جهانی حقوق بشر ذکر شده است. یعنی «به عنوان آخرين علاج به قيام بر ضد ظلم و فشار» برخاسته‌اند.
در سال ۶۷ در جریان قتل عام ۳۰هزار زندانی سیاسی در ایران جهان سکوت اختیار کرد. فریادهای استمداد برای توقف آن نسل کشی ناشنیده گرفته شد و مرتکبان آن قتل عام از محاکمه و هر نوع پاسخگویی گریختند.
بعد از ۳۱سال، زمان آن فرا رسیده است که جامعه جهانی به نحو مناسب به جنایات حاکمان ایران علیه بشریت پاسخ بدهند، چرا که آنها همان مقاماتی که قتل عام سال ۶۷ را به اجرا در آوردند.
شورای امنیت ملل متحد باید با اعلام رهبران رژیم ایران از ولی فقیه علی خامنه ای تا حسن روحانی رئیس جمهور رژیم تا ابراهیم رئیسی رئیس قوه قضائیه رژیم را جنایتکار علیه بشریت اعلام کند تا آنها در برابر عدالت قرار بگیرند.
سازمان ملل باید سريعاً هيأت‌های تحقيق در مورد شهيدان و مجروحان و زندانيان را به ايران بفرستد.
هرگونه سکوت و بی عملی در قبال کشتاری که در ایران در جریان است از سوی رژیم ملایان به مثابه چراغ سبز برای ادامه جنایات و تشدید جنایاتشان بر علیه مردم ایران و به طور خاص علیه جوانان ایران تلقی می شود که خواستار سرنگونی رژیم هستند و دیگر تحمل شرایط تحت حاکمیت ملایان را ندارند. آنها می خواهند از حقوق انسانی بنیادین خود برخوردار باشند. حق حیات، حق تحصیل، حق آزادی بیان و عقیده و مذهب و حق برخورداری از استاندارد زندگی که سلامتی و رفاه خود و خانواده شان تأمین باشد از جمله غذا، پوشاک، مسکن، مراقبت های پزشکی و خدمات اجتماعی ضروری.»
جهان باید صدای مردم ایران، زنان ایران و جوانان ایران را بشنود که هزار هزار به قربانگاه می روند. جهان باید در کنار آنها بایستد و حق آنها «به عنوان آخرين علاج یعنی قيام بر ضد ظلم و فشار» را به رسمیت بشناسند.