خانم راما یاد وزیر پیشین حقوق بشر فرانسه
سخنرانی در کنفرانس بین المللی در اشرف ۳ به مناسبت ۴۰مین سالگرد آغاز مقاومت ایران – ۳۱ خرداد ۱۳۹۹
خانم رئیس جمهور، عالیجنابان و دوستان عزیز،
فداکاری شما در چهل سال مبارزه، برای دمکراسی، برای آزادی و برای برابری، عظیم بوده است. این مرا تحت تاثیر قرار می دهد و با من حرف می زند. کاری که شما آن را به انجام رساندید. فداکاری شما، احساسات شما، اراده شما تنها برای ایران نبوده است بلکه برای بشریت است. نیازی نیست که شما ایرانی باشید تا آن را حس کنید. بشریتی که ما در آن شریک هستیم کافی است.
مقاومت ایران در راستا و هماهنگ با جنبشهای بزرگی است که تاریخ را می سازند.
تاریخ به خاطر خواهد سپرد که مقاومت ایران یکی از عظیم ترین مبارزاتی است که جهان را تغییر می دهد. با ایجاد تغییر در ایران شما جهان را تغییر خواهید داد.
ولی می دانید چه چیزی مرا بیش از هر چیزی ناراحت می کند؟ پیروزی شما پیروزی ما خواهد بود. ولی فدیههایش را شما می پردازید.
بگذارید صریح باشیم. درد و رنجهای شما متعلق به گذشته نیست بلکه درد و رنجهایی است که امروزه وجود دارند. اولاً امروز و روزانه اعضای سازمان مجاهدین خلق ایران با ترور و سرکوب مواجهند.
قیام دی ماه سال ۹۶، شما قیمتش را دادید. قیام آبان ۹۸، شما قیمتش را پرداختید.
همچنین قیمت قیام دی ماه گذشته را بعد از این که هواپیمای اوکراینی در سال ۹۸ توسط یک موشک یا در واقع به دلیل بیکفایتی رژیم ایران سرنگون شد و ۱۷۶ مسافر بیگناه کشته شدند.
در سازمان مجاهدین شما برای هر کدام از این وقایع قیمتش را پرداخت کرده اید.
بگذارید بیاد بیاوریم و اینبار اسامی علی یونسی و امیر حسین مرادی دو دانشجویی را تکرار کنیم که چنان که رژیم مدعی شده، به خاطر ارتباط با سازمان مجاهدین دستگیر شده اند. و دیگرانی که همین شرایط را دارند.
درد و رنجهای گذشته در چهره مادران داغدار استمرار دارد، در چهره های مصمم نوه هایشان که در سراسر جهان با خاطره شهدا بزرگ شده اند. ۱۲۰هزار قربانی از سال ۵۷ تا کنون، که بسیاری از آنها در ارتباط با مجاهدین بوده اند.
و آنها که امروز در زندان هستند، شکنجه شدند یا دیروز مفقود شده و مانند ۳۰ هزار زندانی سیاسی در سال ۶۷ اعدام شده اند.
از آن زمان تاکنون سازمان مجاهدین خلق ایران به طور پیگیرانه و خستگی ناپذیری در یک تلاش و مبارزه طولانی برای صلح درگیر بوده است.
شما باید در راهروهای موزه اشرف ۳ قدم بزنید و چهره های جدی و مصمم موسسان ایران را ببینید. چشمان مسعود رجوی را بنگرید. در مقابل عکسهای صدها تن از جوانان، زنان، هنرمندان و ورزشکارانی که بهدست این رژیم جان باخته اند سرگیجه بگیرید و از دیدن تصاویر دهها گور دسته جمعی غمگین شوید.
داستان این چهل سال، از ۳۰خرداد ۶۰ شروع شد. داستان این رژیم به تمام و کمال داستان خیانت علیه مردمی است که باور داشتند با سرنگونی شاه به آزادی دست خواهند یافت: خیانت با قتل ۶۰ نفر از هواداران مجاهدین خلق (قبل از ۳۰خرداد) شروع شد.
در آن روز (۳۰خرداد) مقاومت ظهور کرد و از آن زمان تاکنون در حال پیشروی بوده و با شجاعت، تهدیدها و فتواها (قتل عام) را کنار زده است و همچنین سایر موانع را. آخرین آنها توافق اتمی بوده است که به هیچ نتیجه یی نرسیده است.
این موانع بزرگ قدرتمند تنها باعث تقویت سازمان مجاهدین خلق ایران شده است.
آنچه رژیم از آن می ترسد این است که سازمانی چندین نسل و چندین ملیت از بهترین های ایران را گرد هم آورده است !
آنچه رژیم از آن می ترسد این است که سازمان مجاهدین توانسته است اصل برابری جنسیتی را بهشدت ارتقا دهد.
آنچه رژیم از آن می ترسد این است که سازمان مجاهدین توانسته است دین اسلام را با جدایی دین و دولت آشتی دهد در حالی که بهشدت با افراطی گری مذهبی مبارزه می کند.
۴۰ سال مبارزه شما ۴۰ سال شکست برای رژیم است.
و دوست دارم از گردهمایی شما این عبارت را از مارگارت مید انسان شناس نقل قول کنم که گفت: «هرگز شک نکنید که گروهی کوچک از افراد آگاه و متعهد می توانند جهان را تغییر دهند. همیشه این چنین اتفاق افتاده است» .
اما در طول این سفر فداکاری، همه چیز سیاه نبود. پیروزی هایی نیز هستند. و چه زیبا هستند!
پیروزی شما تکریم جایگاه زنان است. سازمان مجاهدین زنان را در قلب کار خود قرار می دهد زیرا می داند که زنان برای ایران چه بهارمغان آورده اند.
بازیگران تغییر و شهدای آرمان، آنها برای ماه ها سنگرهای اعتراض را حفظ کرده اند، سالیان است بهای آزادی را با جان خود می پردازند.
بیداری بی سابقه جوانان و سازمان یافتگی آنان پیروزی دیگر شما است.
فراتر از همه آنها امیدی که درخشش اش را در چشمان شما می بینم که هیچ چیز یارای خاموش کردن آن را ندارد، بی شک بزرگترین پیروزی شماست.
بی تردید این پایداری روزی پاسخ می گیرد. من از زمانی که شما را شناختم، مردان و زنانی را دیده ام که هر روز از خود می گذرند، زیرا آنها می دانند بیش از آنکه متعلق به خود باشند متعلق به ایرانند.
زیرا آنها تا زمانی که عدالت برای قربانیان به انجام برسد آرام نمی گیرند. زیرا آنها به مبارزه شان ادامه می دهند تا ایران، آینده بهتری داشته باشد.
اما تعهد امری فردی نیست. تنها با جمع رسمیت می یابد و شناخته می شود. برای همین است که مقاومت ایران به ما نیاز دارد. این کارکرد ایمان در اراده انسانی است. به خاطر آن، هم چنان که ما در آفریقا می گوئیم «ما با هم هستیم، دیروز، امروز و فردا».
با تشکر از توجه شما