هفته ای نیست که بدون خبری از قتل ناموسی زنان و دختران بگذرد. جرم انگاری نشدن این دسته از قتل زنان در ایران یکی از اصلی ترین دلایل رشد فاجعه بار قتل های ناموسی می باشد.
خشونت علیه زنان از بارزترین موارد نقض حقوق بشر در جهان به شمار می رود.
روزنامه حکومتی شرق در گزارشی در سال ۱۳۹۸ از آمار بین ۳۷۵ تا ۴۵۰ مورد قتل ناموسی به صورت سالانه در ایران خبر داد. این موارد در استان هایی مثل خوزستان، کردستان، ایلام و سیستان و بلوچستان بیشتر از بقیه استان هاست.
قوانین رژیم ایران برای مجازات قاتلان ضعیف هستند وچون پدر را صاحب خون فرزند می داند، در بسیاری موارد مجازات متناسب برای پدران قاتل صادر نمی کند و بدینوسیله، همچنانکه در قتل رومینا اشرفی در خرداد ۱۳۹۹ شاهد بودیم، به آنها مجوز قتل می دهند.
پلیس و مراجع قضائی در ایران نیز سهل انگارانه رفتار می کنند و مأمورین ضابط قانون رژیم در مقابل درب خانه متوقف می شوند. طبق قوانین رژیم آخوندی، در صورتی که مورد خشونت خانگی گزارش شده باشد، آنها اجازه ورود به داخل خانه را ندارند.
در زیر نمونه های تکان دهنده ای از قتل های ناموسی طی سال اخیر به تصویر کشیده شده اند.
رشد فاجعه بار قتل های ناموسی با توجیه «اختلافات خانوادگی»
برخی از فعالان حقوق زنان در ایران بر این عقیده هستند که قتل های ناموسی در ایران رسماً با عبارت «اختلافات خانوادگی» توجیه می شوند.
رضوان مقدم، که طی ده سال گذشته مشغول مستندسازی قتل های ناموسی در ایران است، این توجیه را به زیر سوال می برد. او می گوید: «قتل های تحت عنوان «اختلافات خانوادگی» سرپوشی است بر روی «قتل های ناموسی»، چرا که قصد پنهان کاری است… یک پدر با یک دختر ۱۳ساله چه اختلاف خانوادگی می تواند داشته باشد؟یا یک برادر با یک دختر ۱۳-۱۴ساله یا یک برادر ۲۰ساله با خواهر ۲۷ساله؟ در حالی که می بینیم پشت آنها مسئله دیگری نهفته است.
«یا مثلاً تقاضای طلاق از نظر بعضی از خانواده ها ننگ و عار شمرده می شود و جهت حفظ حیثیت قتل روی می دهد. ما به موارد بسیاری از این دست برخورد کردیم که زن تقاضای طلاق کرده و زمانی که به خانه پدری بازگشته توسط برادر و پدر به قتل رسیده و با عنوان «اختلاف خانوادگی» از آن یاد شده…
«یا وقتی کسی نامزدش را به دلیل جواب رد در مسئله ای به قتل می رساند چرا که قاتل خود را مالک جسم زن دانسته و حاضر به قبول جواب نه نیست و آن را توهین به خود و بی آبرویی خود دانسته. چرا که ریشه قتل های ناموسی بر «احساس تملک بر جسم و جان» زنان بر می گردد و به نظر من هر قتلی که برآمده از این احساس تملک باشد برمی گردد به قتل های ناموسی.»
ریشه یابی آمار فاحش قتل های ناموسی در ایران به زن ستیزی و فرهنگ مردسالار نهادینه شده در قوانین و جامعه ایران می رسد.
هر چند که چاقو یا داس و هر آلت قتاله دیگر در دست پدر، برادر، و یا همسر است، اما این قتل ها ریشه در دیدگاه قرون وسطایی حاکم دارد که رسماً در همه قوانین، زن را شهروند درجه دو و موجودی در مالکیت مرد معرفی می کند.