نورما مریک در هارلم نیویورک از پدر و مادر اهل ترينیداد متولد شد. پدرش پزشک و مادرش خیاط بود. او در حالی در سال 1950 مدرک معماری خود را از دانشگاه کلمبیا کسب نمود که تنها یک زن دیگر به جز او در این رشته فارغ التحصیل می شد.
پس از فارغ التحصیلی، در ابتدا نتوانست شغلی در رشته خود بیابد لذا در اداره خدمات عمومی نیویورک به کار پرداخت. در سال 1960، وی به کالیفرنیا نقل مکان کرد و به کار در شرکت گروئن و همکاران در لس آنجلس مشغول شد که ۲۰ سال بعدی عمرش را نیز در همانجا گذراند. در سال 1966 اول زن سیاهپوستی شد که عنوان مدیر معماری را به خود اختصاص داد.
مریک در سال 1967 با یک آرشیتکت دیگر بنام رلف اسکلارک ازدواج نمود و از آن پس نام حرفه ای نورما مریک اسکلارک را برای خود انتخاب کرد. او دو فرزند پسر داشت.
در سال 1980، اسکلارک خود را به شرکت ولتون بکت منتقل کرد و به کار در ترمینال ۱ فرودگاه بین المللی لس آنجلس پرداخت. او در سال 1980 اولین زن سیاهپوستی شد که به عنوان عضو فرهیخته انستیتوی معماری آمریکا انتخاب گردید.
در 1985، او با تأسیس شرکت سیگل-اسکلارک-دایموند اولین زن سیاهپوست آمریکایی شد که شرکت معماری خود را تأسیس کرد. این شرکت بزرگترین شرکتی بود که صاحب آن و اکثریت کارمندان آن زن بودند.
سالن شهر سن برناردینو در کالیفرنیا، فاکس پلازا در سان فرانسیسکو و سفارت آمریکا در توکیو ژاپن از آثار او می باشند.
او در ۶ فوریه 2012 در پاسیفیک پالیساید کالیفرنیا بدرود حیات گفت. یکی از رؤسای سابق انستیتوی معماری آمریکا در مورد او می گوید «او به هر کاری قادر بود. او یک معمار بسیار متبحر بود».
دانشگاه هاوارد یک بورس تحصیلی معماری به نام اسکلارک نامگذاری کرده و به دانشجویان ممتاز اعطا می کند.
کورنلیا «کوری» تن بووم (۱۵آوریل 1892 ـ 15 آوریل 1983) یک مسیحی اهل هلند بود که در طول جنگ جهانی دوم به همراه پدر و اعضای خانواده اش به بسیاری از یهودیان کمک نمود تا از هولوکاست نازی ها بگریزند. او به خاطر فعالیت هایش به زندان افتاد. معروفترین کتاب او «مخفیگاه» این کار بغرنج را شرح می دهد.
کوری تن بوم در ۲۸دسامبر1944 از زندان آزاد شد. یهودیانی که خانواده تن بوم مخفی کرده بودند طی مدت اسارت آنان مخفی ماندند و همه به جز یک زن مسن زنده ماندند. تن بوم پس از جنگ به هلند بازگشت تا یک مرکز بازپروری دائر کند. خانه های پناهندگان شامل اردوگاه کار اجباری بازماندگان برای پناه دادن به هلندی های بیکاری بود که پیش از این در دوران اشغال با نازی ها همکاری کرده بودند. او در سال 1946 به آلمان بازگشت و به عنوان سخنران به دور جهان سفر کرد و در بیش از ۶۰ کشور دنیا حاضر شد.
در سال 1977، کوری 85ساله به پلاسنتیا در کالیفرنیا نقل مکان نمود. در سال 19۷۸ او دوبار دچار سکته شد که اولین بار توان تکلم خود را از دست داد و دومین بار به کلی فلج شد. او روز 15آوریل 1983 در ۹۱مین سالگرد تولدش در اثر سومین سکته درگذشت.
دریافت لقب «نیکوکار در بین ملیت ها» از سوی اسرائیل، لقب شوالیه از سوی ملکه هلند به خاطر تلاشهایش در طول جنگ، نامگذاری موزه تن بوم در هارلم که به فعالیت های او و خانواده اش اختصاص یافته است، همچنین نامگذاری یک خانه زنان به نام او از سوی کینگز کالج نیویورک از افتخارات تن بوم می باشند.