بينظير بوتو (21 ژوئن 1953-27 دسامبر 2007) يك سياستمدار پاكستاني بود كه در دو دوره بين سالهاي 1988 تا 1990 و 1993-1996 نخست وزيري پاكستان را به عنوان اولين زن كه در رأس يك دولت دمكراتيك در كشوري با اكثريت مسلمان قرار بگيرد، برعهده داشت. او كه به لحاظ ايدئولوژيك يك ليبرال و سكولاريست بود رياست و يا شراكت در رياست حزب مردم پاكستان (پ پ پ) كه يك حزب ميانه چپ بود را از اوايل دهه 1980 تا زمان ترورش در سال 2007 برعهده داشت.
بوتو در كراچي در يك خانواده مهم سياسي و آريستوكرات ثروتمند به دنيا آمد. پدرش، ذوالفقار، مؤسس و رهبر حزب مردم پاكستان، در سال 1973 با پلاتفرمي سوسياليست نخستوزير بود. بوتو در دانشگاه هاروارد و آكسفورد تحصيل كرده و در آكسفورد رئيس اتحاديه آكسفورد بود. او به پاكستان بازگشت جايي كه پدرش در يك كودتاي نظامي در سال 1977 سرنگون و اعدام شد. بوتو و مادرش نصرت، كنترل حزب مردم پاكستان و رهبري «جنبش براي بازگرداندن دمكراسي» را در كشور به دست گرفتند.
بوتو به طور مکرر توسط حكومت نظامي ضياءالحق به زندان افتاد و سپس در سال 1984 به انگليس تبعيد شد. او در سال 1986 به پاكستان برگشت و تحت تاثیر اقتصاد «تاچري» (منتسب به مارگارت تاچر) قبل از اينكه حزب مردم پاكستان را به سمت پيروزي در انتخابات سال 1988 رهبري كند، پلاتفرم آن را از سوسياليسم به ليبرال تغيير داد. به عنوان نخستوزير، تلاشهاي او براي رفرم از سوی نيروهاي محافظهكار و اسلامي از جمله پرزيدنت غلام اسحاق خان و ارتش قدرتمندش عقيم ماند. به دولت او اتهام فساد و قوم خويش پرستي زده شد و در سال 1990 توسط خان بركنار شد. سرويس امنيتي طوري انتخابات 1990 را ترتيب داد كه پيروزي براي حزب محافظهكار «اتحاد اسلامي جمهوري» (آي جي آي) را تضمين كند. بوتو در اين انتخابات به عنوان رهبر اپوزيسيون عمل كرد.
بعد از آنكه دولت «اتحاد اسلامي جمهوري»ِ نخستوزير نواز شريف هم به اتهام فساد بركنار شد، بوتو در انتخابات سال 1993 حزب مردم پاكستان را به سوي پيروزي رهبري كرد. در دور دوم نخستوزيري، او بر روي خصوصيسازي اقتصاد و تلاش براي پيشبرد حقوق زنان نظارت نمود. دولت او بر اثر چندين مناقشه صدمه ديد از جمله ترور برادرش مرتضي، كودتاي شكست خورده 1995 و يك افتضاح رشوهخواري كه او و همسرش، عاصف علي زرداري را در برميگرفت. در پاسخ به آخرين مورد، رئيسجمهور دولت او را بركنار كرد. حزب «پ پ پ» در انتخابات سال 1997 شكست خورد و در سال 1998 او خودش را به دوبي تبعيد كرد و حزبش را از طريق عوامل خودش رهبري نمود. يك تحقيق گسترده فساد كه در سال 2003 در يك دادگاه در سوئيس اوج گرفت، او را محكوم شناخت. بدنبال مذاكراتي با رئيسجمهور پرويز مشرف، بواسطگي آمريكا صورت گرفت، او در سال 2007 به پاكستان برگشت تا در انتخابات 2008 شركت كند. پلتفرم او برروي نظارت شهروندي برروي ارتش و مخالفت با رشد خشونت اسلامي بود. بعد از يك گردهمآيي سياسي در راولپندي، او ترور شد. گرچه بسيار ظن اين ميرفت كه طالبان پاكستان و عناصر سرويسهاي اطلاعاتي در اين كار دخيل بوده باشند، گروه نظامي اسلامي القاعده مسئوليت اين ترور را برعهده گرفت.
او در آرامگاه بزرگ خانوادگي خود دفن شد. بوتو يك شخصيت جنجالبرانگيز بود. اغلب به او انتقاد ميشد كه به لحاظ سياسي بيتجربه و فاسد است و از طرف لابي اسلامي پاكستان با مخالفت زيادي به خاطر برنامه سكولار و مدرن خود مواجه بود. با اين وصف او در داخل همچنان محبوب باقي ماند و همچنين حمایت كشورهاي غربي را به خود جلب ميكرد، ملتهايي كه از نظر آنها او قهرمان دمكراسي و حقوق زنان بود. بسياري از دانشگاهها و ساختمانهاي دولتي در پاكستان نام «بينظير» را برخود دارند و زندگي كاري او بر روي بسياري از فعالين از جمله ملاله يوسف زاي تاثير داشته است.