ورونیکا گامبارا شاعر و سیاستمدار دوره رونسانس – 30 نوامبر – 9 آذر

1485 – ورونیکا گامبارا شاعر و سیاستمدار دوره رونسانس

ورونیکا گامبارا (30 نوامبر 1485 – 13 ژوئن 1550) در ایتالیا بدنیا آمد. او به تحصیل لاتین، یونانی، فلسفه، الاهیات پرداخت.

در 1502 زمانی که 17 ساله بود با پیترو بمبو شاعر، دانش‌پژوه و کاردینال ایتالیایی که بعد استاد شعر او شد در ارتباط قرار گرفت.

بعد از مرگ همسرش در سال 1518، مسئولیتهای دولتی برعهده گرفت. تحت رهبری گامبارا، سالن کوچک کورگیو به محلی تبدیل شد که توسط شاعران و سیاست مداران بنام آن دوران مورد بازدید قرار می گرفت.

ورونیکا گامبارا، یکی از بانوان بزرگ دورة رنسانس بود. او که به زنان لاتین و فلسفه مدرسی مسلط بود، تفسیری بر الاهیات آبای مسیحی نوشت و اشعار زیبایی به سبک پترارک سرود که به همین جهت موز دهم لقب یافت.

1924 – شرلی چیشولم اولین زن آفریقایی تبار که به کنگره آمریکا راه پیدا کرد

در سال 1968، چیشولم – اهل نیویورک – نخستین زن آمریکایی آفریقایی تبار بود که به عنوان نماینده در کنگره آمریکا انتخاب شد. شعار مبارزات انتخاباتی وی “خریداری نشده و بدون رئیس” بود، که طرفداران زیادی را به خود جلب کرد.

چیشولم، که مدافع با صراحت کلام حقوق زنان و اقلیت ها بود، همچنین با نامزد شدن برای ریاست جمهوری در سال 1972، موانع جنسیتی و نژادی را در هم کوبید. وی سرانجام نامزدی حزب دموکرات را به سناتور جورج مک گاورن باخت، اما در این مسیر 152 نمایندگی را به دست آورد. تعصب جنسیتی همواره برای او مانع بزرگتری از تبعیض نژادی بود. او در سال 1982 به اسوشیتدپرس گفت: “وقتی برای انتخابات کنگره مبارزه می کردم، وقتی برای ریاست جمهوری مبارزه می کردم، با تبعیض بیشتری به عنوان یک زن مواجه می شدم تا به عنوان یک سیاه پوست. هر چه باشد، مردها مرد هستند.”

چیشولم، که دختر کارگر کارخانه و خیاطی بود، با کسب افتخار در سال 1946 از دانشکده بروکلین فارغ التحصیل شد. او به تحصیلات خود برای کسب مدرک کارشناسی ارشد در رشته تحصیلات ابتدایی در دانشگاه کلمبیا ادامه داد و در زمینه تحصیلات اولیه و رفاه کودکان صاحب نظر بود.

چیشولم به خاطر مشاهدات تیزش در مسیر واشنگتن مشهور است. وی یکبار گفت: “به نظر می آید کنگره بیشتر اوقات تحت تأثیر مواد مخدر و ناتوان است … نظر کنگره در مورد برخورد با یک مسئله برگزاری جلسه های شنود یا، در نهایت، تعیین یک کمیسیون است.”

او در سال 1982، پس از هفت دوره خدمت در کنگره، واشنگتن را ترک کرد. سه سال قبل از فوتش در 80 سالگی، در بازگشت به عقب و نظر به حرفه خود در سال 2002، او اقدام برای ریاست جهوری خود را به عنوان “کاتالیزوری برای تغییر” ضروری توصیف کرد.

او گفت: “با کنار ایستادن، نالیدن و شکایت کردن پیشرفت نخواهید کرد. با به اجرا در آوردن نظرات است که پیشرفت می کنید. من آمریکایی ها را نه با دستاوردهای شان، بلکه با قابلیت های شان ارزیابی می کنم.”