مصاحبه با سروناز چیت ساز، مسئول کمیسیون زنان شورای ملی مقاومت ایران
روزنامه الریاض عربستان سعودی با انجام مصاحبه ای با مسئول کمیسیون زنان شورای ملی مقاومت ایران، شمه ای از وضعیت زنان زندانی در ایران را به آگاهی خوانندگان خود رساند. این مصاحبه که توسط حسین بدوی، خبرنگار روزنامه الریاض، انجام شد روز ۲۹ شهریور ۱۳۹۹ (۱۹ سپتامبر ۲۰۲۰) منتشر شد که متن آن ذیلاً آمده است:
سروناز به «الریاض»: زنان مورد تهدید جنسی قرار می گیرند تا مجبور به اعتراف دروغ شوند
زنان زندانی تخت برخورد گرگ های خامنه ای هستند
مصاحبه کننده:حسین بدوی
علاوه بر سرکوب و فشارهای اعمال شده توسط رژیم آخوندها بر روی زندانیان سیاسی، شیوع بیماری همه گیر کرونا باعث ایجاد مشکلات دیگری شده است.
به دلیل نبودن حداقل مراقبت های بهداشتی و کمبود امکانات و در نتیجه چنین شرایطی تعداد زیادی از زندانیان از جمله خانم نسرین ستوده وکیل برجسته ایرانی و فعال حقوق بشر، اعتصاب غذا کرده اند.
خانم سروناز چیت ساز، مسئول کمیسیون زنان شورای ملی مقاومت ایران، در گفتگو با الریاض گفت: آخوندها از زندانیانی که اپوزیسیون را تأیید می کنند و یا اینکه تمایلی به اپوزیسیون دارند بیشترین ترس را دارند و در مورد آنها سخت ترین مجازاتها را اعمال می کنند و بسیاری از آنها به خاطر موضوعات بی اساسی مورد اتهام قرار گرفته، دستگیر و به حبس طولانی مدت محکوم شدند. متن گفتگو به شرح زیر است:
سوال: نقض حقوقی که زنان زندانی در زندانهای ایران با آن مواجه هستند به چه صورتی است؟
جواب: اول اجازه بدهید بگویم که در ایران اساساً چیزی به نام حقوق زندانی وجود ندارد. زندانیان سیاسی غالباً به طور خودسرانه دستگیر می شوند و در روندهای غیرقانونی و محاکمه های غیرعادلانه به احکام سنگین زندان و اعدام محکوم می شوند. آنها اساساً از حق دسترسی به وکیل محکوم هستند و یا فقط به وکلای منتخب قوه قضائیه می توانند دسترسی داشته باشند. از آنجا که زنان در حاکمیت آخوندها تحت ستم مضاعف هستند، خود به خود در زندان ها هم شرایط سخت تری دارند. آنها علاوه بر ضرب و شتم و بد رفتاری، مورد تهدید جنسی هم قرار می گیرند تا مجبور به اعتراف دروغ شوند. سپس براساس همین اعترافات اجباری برای آنها حکم صادر می شود و بسیاری از زندانیان بدون محاکمه به مدت نامحدود در زندان می مانند.
زندانهای رژیم آخوندی به طور عام با هیچیک از استانداردهای بین المللی مطابقت ندارند. ولی این وضعیت در رابطه با زندانهای زنان مضاعف است.
زندانیان از دسترسی به درمان مورد نیازشان محروم هستند و رژیم به طور سیستماتیک از محرومیت از درمان به عنوان نوعی شکنجه استفاده می کند.
آمار بالای زندانیان بیش از حد ظرفیت زندان، کمبود محل استراحت، وضعیت وخیم بهداشتی زندانها، فقدان امکانات درمانی و مانع تراشی برای اعزام زندانیان به بیمارستان، فقدان سیستم تهویه و سرمایش و گرمایش، غذای کم، بی کیفیت و ناسالم، عدم تفکیک جرائم و امنیت نداشتن زندانیان سیاسی، محرومیت از تماس و ملاقات با خانواده، محرومیت از مرخصی، و توهین و تحقیر زندانیان همه زمینه هایی است که حقوق زندانیان در آن رابطه نقض می شوند.
وخامت وضعیت بهداشت در زندانها بعد از شیوع کرونا شدت یافته است و در زندانها کمترین امکانات بهداشتی و ضدعفونی در اختیار زندانیان قرار نمی دهند و آنها ناگزیر هستند که با قیمت های فوق العاده بالا و چند برابر برای خود مواد شوینده و ضدعفونی و ماسک و دستکش تهیه کنند.
ایران کشوری است که زنان را نه فقط به خاطر قتل و سرقت و جرائم اجتماعی بلکه به جرم عقاید متفاوت، یا کشیدن کاریکاتور، یا نوشتن یک داستان در مخالفت با سنگسار یا مخالفت با اعدام و شرکت در تظاهرات مسالمت آمیز و یا حتی برای دفاع از حقوق کودکان یا اعتراض به فقر به کنج زندانها می فرستد.
گزارش حقوق بشر نشان داد که صدها زن در زندانهای آخوندی مورد تجاوز قرار گرفته اند. آیا رژیم این گرگ های انسان نما را مورد حسابرسی قرار می دهد؟
مطلقاً خیر. رژیم ایران چنین حسابرسی هایی (از ایادی خود نمی کند). و هرگز موردی نبوده که کسی چه از مقامات بالا و چه از کارمندان دون پایه به خاطر تجاوز و تعدی به زنان زندانی محاکمه یا حسابرسی شده باشند.
برعکس خبرهای زیادی هست که در زندانها به زنان زندانی تجاوز می شود. به طور مثال در جریان قیام آبان ۹۸، عفو بین الملل از تهدید جنسی دختران تظاهرکننده که دستگیر شده بودند، خبر داد.
همچنین دخترانی که در جریان قیام آبان ۹۸ دستگیر و به زندان قرچک فرستاده شده بودند، بعد از آزادی از زندان خبر دادند که زندانیان عادی در این زندان یا با تهدید یا به ازای امکان کوچکی مثل امتیاز استفاده از تلفن مورد سوءاستفاده جنسی مقامات مرد و زندانبانان قرار می گیرند.
همچنین گزارشات بسیاری وجود دارد از دخترانی که به بهانه حجاب در خیابان دستگیر می شوند و در بازداشتگاهها مورد بدرفتاری و سوءاستفاده های جنسی قرار می گیرند و به انحاء مختلف تحقیر می شوند.
تجاوز یکی از ابزار در هم شکستن زندانیان چه زن و چه مرد در زندانهای رژیم آخوندی می باشد. سابقه این امر به زمان خمینی در سال ۶۰ برمی گردد که به بازجویان و شکنجه گران و زندانبانان اجازه داد که به ویژه دختران جوان زندانی تجاوز کنند تا مانع از رفتن آنها به بهشت بعد از اعدام شان بشوند.
حسینعلی منتظری که به مدت ۱۰سال جانشین خمینی بود، در کتاب خاطراتش که در سال ۲۰۰۰ منتشر کرد، نوشته است که تجاوز به دختران در زندانهای آخوندی یک امر رایج و سیستماتیک بوده است.
آیا در مورد تعداد زنان زندانی که در معرض خشونت به دست نفرات رژیم قرار گرفته اند، آمار و ارقامی را ثبت کرده اید؟
رژیم آخوندی از همان ابتدای حاکمیتش هیچگاه آمار و ارقام در مورد دستگیرشدگان، اعدامهای زندانیان سیاسی و … انتشار نداده است. اما مقاومت ایران در این رابطه تلاش بسیاری کرده است که حاصل آن لیست ۲۰هزار از شهدایی است که به دست رژیم آخوندی به شهادت رسیدند.
در جریان قیام آبان ۹۸ و دستگیریهای گسترده ای که صورت گرفت مقامات رژیم به دستگیری ۷۰۰۰ نفر اعتراف کردند که البته واضح است که عدد واقعی بسیار بیشتر از این است. طبق تحقیقات و گزارشاتی که به دست مقاومت رسیده است ۱۵۰۰نفر به دست رژیم به شهادت رسیدند که مقاومت ایران اسامی و مشخصات و عکس بیش از ۷۰۰نفر از آنها را اعلام کرده است.
خطرناک ترین زندان های ایران که زنان زندانی در آن نگهداری می شوند کدام زندانها هستند؟
زمانی بود که مخوف ترین زندان، زندان اوین بود ولی الان بسیاری زندانها به همان میزان یا گاه مخوف تر، در سراسر ایران برپا شده اند.
برای مثال در حال حاضر، زندان قرچک ورامین یکی از این زندانهاست که قبلاً یک مرغداری قدیمی در بیابانهای شرق تهران بوده است که الان حدود ۲هزار زندانی در آنجا وجود دارند.
اصل تفکیک جرائم در این زندان رعایت نمی شود و زندانیان سیاسی در میان زندانیان عادی و گاه مجرمان خطرناک نگهداری می شوند.
رژیم آخوندی بیش از هر چیز در ایران، زندان ساخته و افراد را به دلایل پوچ و واهی به زندان انداخته است. زنان به دلیل بدحجابی که یک جرم آخوندساخته است و هیچ ربطی به اسلام ندارد به زندان رفته اند. بسیاری اوقات وکلای زندانیان را به خصوص وکلای زندانیان سیاسی را صرفاً به جرم اینکه وکالت اینها را می پذیرند به زندان انداخته است.
سرنوشت زنان اپوزیسیون در داخل زندانها چگونه است؟
آخوندها روی زندانیان هوادار و یا وابسته به اپوزیسیون بیش از بقیه حساسیت دارند و احکام ظالمانه بیشتری را در مورد آنها اجرا می کنند. بسیاری با پرونده سازی های بی پایه دستگیر و احکام طولانی مدت گرفته اند. گاه در حد شرکت در یک اعتراض یا حتی اطلاع رسانی در شبکه های اجتماعی مثل آتنا دائمی و گلرخ ایرایی.
یا مثلاً مریم اکبری منفرد، که به جرم نسبت خانوادگی با مجاهدین ۱۵سال حکم زندان گرفت و تا کنون ۱۱سال بدون حتی یک روز مرخصی در حبس بوده است. یا زینب جلالیان، زندانی سیاسی کرد، که او را از زندان خوی به زندان قرچک منتقل کردند. بعد از اینکه او به کرونا مبتلا شد او را به زندان کرمان در جنوب ایران منتقل کردند.
نمونه دیگر، خانم فاطمه مثنی است که به جرم خویشاوندی با مجاهدین و برگزاری مراسم ختم برای پدر شوهرش به ۱۵سال زندان محکوم و در زندان اوین می باشد. وی با علائم کرونا در بند زنان بیهوش شد و او را با دستبند و پابند به بیمارستان منتقل کردند ولی قبل از روشن شدن نتیجه آزمایشات و بدون تکمیل درمان و برخلاف نظر پزشک معالج، او را به بند قرنطینه زندان برگرداندند که هیچ امکانی برای رسیدگی به بیمار ندارد.
همانطور که گفتم اخیراً زندانیان سیاسی را بدون تفکیک جرائم در میان محرمان خطرناک می گذارند به طوری که همین هفته گذشته چند بار به زندانیان سیاسی، زهرا صفائی، پرستو معینی و فروغ تقی پور حمله شده و مورد ضرب و شتم مجرمان اجیرشده رئیس زندان قرار گرفته و تهدید به قتل شده اند.
چه تعداد از زنان زندانی قربانی قتل عام سال ۱۹۸۸ شدند و با چه نوع نقض حقوقی مواجه بودند؟
بیش از ۳۰هزار تن براساس اطلاعات مجاهدین در این قتل عام از بین رفته اند که تعداد قابل توجهی از این افراد را زنان تشکیل می داده اند. بندهای متعدد زندانهایی مثل اوین و گوهردشت بعد از این واقعه به کلی خالی شده و چه در بخش زنان و چه در کل زندانها تعداد معدودی زندانی سیاسی باقی ماند. سوای ارقام و اعداد، شهادتهای عینی از صحنه نشان می دهد که زنان به همان اندازه مردان مشمول قتل عام شدند.
عملکرد رژیم به این ترتیب بود که زندانیان سیاسی در جریان این قتل عام توسط هیأتی که به «هیأت مرگ» معروف شده بود و برخی از نفرات آن در حال حاضر در مناصب بالای رژیم ایران قرار دارند مورد یک سؤال و جواب کوتاه قرار می گرفتند که اغلب کمتر از یک دقیقه بود. زندانیان که شمار بسیاری از آنان مجاهد بودند، باید به این سؤال پاسخ می دادند که آیا همچنان به مجاهدین وفادار هستند یا خیر. آنها اگر پاسخ مثبت می دادند حکم اعدامشان صادر می شد. این سؤالات و بسیاری حقایق دیگر در گزارش سال ۲۰۱۸ عفو بین الملل در مورد قتل عام ۱۹۸۸ آمده است.
بسیاری از این زندانیان به جرم خواندن یک روزنامه در زندان به سر می بردند. برخی از این زندانیان دوران محکومیت خود را تمام کرده بودند.
اعدام شدگان بعداً در گورهای جمعی و نامشخص برای خانواده هایشان دفن شدند. به گفته قاضی رابرتسون که در مورد قتل عام ها کار تخصصی زیاد کرده است، قتل عام زندانیان سیاسی در سال ۱۹۸۸، بزرگترین نسل کشی تاریخ معاصر بعد از جنگ جهانی دوم است.