زنان زندانی سیاسی، مظلوم ترین قربانیان شکنجه در ایران!
سازمان ملل متحد ۲۶ ژوئن را روز جهانی «حمایت از قربانیان شکنجه» اعلام نموده است. کنوانسیون مبارزه با شکنجه سازمان ملل متحد از ۲۶ ژوئن ۱۹۸۷ کار خود را آغاز کرد. توافقنامه منع جهانی شکنجه گامی اساسی در جهت بهبود وضعیت حقوق بشر در جهان بود.
اجلاس عمومی سازمان ملل در سال ۱۹۹۷، این کنوانسیون را اجرایی کرد و روز ۲۶ ژوئن را روز حمایت از این قربانیان اعلام نمود. به مناسبت این روز جهانی نگاهی خواهیم داشت به وضعیت زنان زندانی سیاسی که از مظلوم ترین قربانیان شکنجه در ایران هستند.
در حاکمیت ملایان ایران این زنان همواره تحت فشارهای سخت و اذیت و آزار بوده و قربانی این وضعیت شوم و دردناک می‌باشند. شکنجه های وحشیانه علیه زنان زندانی در نظام دیکتاتوری آخوندها، یکی از بزرگترین لکه های ننگ بر پیشانی ملایان حاکم است.
بیش از ۴۵ نوع شکنجه علیه زندانیان سیاسی در ایران
در حاکمیت ملایان، بیش از ۴۵ نوع شکنجه علیه زندانیان سیاسی به کار گرفته شده است.
از جمله شکنجه‌های مرسوم در زندان‌ها که از دهه ۶۰ بر زندانیان و قربانیان شکنجه در ایران اعمال می‌شود می‌توان به موارد زیر اشاره کرد: شلاق و کتک زدن، آویزان کردن، سوزاندن، فروبردن اجسام تیز در بدن، فروبردن فلزات داغ شده در بدن، کشیدن ناخن، تجاوز جنسی، درآوردن چشم از حدقه، بریدن اعضای بدن و اعدام مصنوعی.
فشار و شکنجه بر زنان در زندان ها همواره با وحشیگری و شدت مضاعف همراه بوده است. تجاوز به زنان در مقابل همسران شان و شکنجه و تیرباران زنان باردار از جملة این موارد است.
اهرم دیگری که رژیم علیه قربانیان شکنجه در ایران و به خصوص زنان به کار می گیرد بلاتکلیف نگه داشتن زندانی و همچنین انتقال به سلول انفرادی به منظور فشار روانی بر اوست. در شرایط بلاتکلیفی هیچ گونه دسترسی به زندانی وجود ندارد و این یک عامل فشار بر روح و روان زندانی است.
همچنین توهین، تحقیر و تهدید به تجاوز از اهرمهای فشار روانی و مصداق بارز شکنجه علیه زنان زندانی در زندانهای رژیم است.
ممانعت از درمان و دارو، شرایط وخیم بهداشتی و عدم تهویه
ممانعت از درمان و دارو و نیز شرایط وخامت بار بهداشتی از مصادیق جدی شکنجه در ایران است که به صورت رایج در زندان ها مورد استفاده قرار می گیرد و رژیم ملایان از این اهرمها برای فشار مستمر بر زندانیان استفاده می کند.
انباشت زندانیان
در ۴۳ سال حاکمیت آخوندها، خطی که سازمان زندان ها و قوه قضائیه به صورت سیستماتیک در زندان ها پیش برده است، انباشت زندانیان به میزان فوق نامتعارف برای شکنجه مضاعف جسمی و روانی و ارعاب جامعه است.
در شکنجه گاه قرچک ورامین ۶۰ زندانی در قرنطینه زندان در یک جای تنگ به سر می برند. در اسناد افشا شده از سوی مقاومت ایران ۱۰۰قطعه عکس مستند از زندان های قضائیه رژیم در ۲۳ استان منتشر شده است که گویای وضعیت اسفناک زندانیان می باشد.
وضعیت دریغ‌انگیز زنان قربانی شکنجه در ایران
زینب جلالیان
یکی از قربانیان شکنجه در ایران زینب جلالیان، زندانی سیاسی کرد است که در اسفند ۱۳۸۶ دستگیر شد.
او به لحاظ جسمی و روانی در ۱۵ سال اخیر تحت فشارهای بسیار شدید بوده است. شلاق، کوبیدن سر به دیوار و شکستن پیشانی، تهدید به تجاوز، اعتراف گیری دروغین و اجباری و ماههای متمادی سلول انفرادی از شکنجه های اعمال شده بر اوست.
زینب جلالیان به بیماریهای مختلفی از جمله ناراحتی کلیوی، ریوی و گوارشی، فشار خون، کرونا، ضعف بینایی، ناخنک چشم، برفک دهان و عفونت دندان مبتلا شده است.
با وجود نیاز به درمان در خارج از زندان اجازه انتقال وی به بیمارستان توسط مسئولان زندان داده نشده و او را بدون طی دوره درمان به زندان بازگردانده‌اند.
به دلیل این شکنجه های جسمی و روحی، خانواده زینب به شدت نگران وضعیت و سلامتی اش هستند. یک منبع مطلع روز ۲۲ دیماه ۱۴۰۰ اعلام کرد که ۵۳۰ روز از آخرین باری که زینب جلالیان با خانواده اش تماس گرفت می گذرد.
مریم اکبری منفرد
مریم اکبری منفرد از خانواده شهیدان دهه ۶۰ و قتل عام ۶۷ می باشد. وی که سه فرزند دختر دارد، ۱۳سال است بدون حتی یک روز مرخصی در زندان به سر می برد.
طبق قوانین رژیم، وی بعد از گذراندن دو سوم از ۱۵سال حبس خود آزاد می شد. ولی وزارت اطلاعات ملایان نه تنها مانع از این کار شده است بلکه شرایط بدتری را به او تحمیل کرده است.
زندانی سیاسی مریم اکبری منفرد از اسفند ۱۳۹۹ تا کنون در زندان سمنان در وضعیت وخیم جسمی در تبعید به سر می برد.
مریم از بیماری کبد رنج می برد اما به دستور وزارت اطلاعات به او مجوز مراجعه به پزشک خارج از زندان داده نمی شود.
پزشک زندان غذای خاص بیماران کبدی را برای این زندانی سیاسی که از قربانیان شکنجه در ایران می باشد تجویز کرده است اما از یک سال و نیم پیش تا کنون به درخواست های خانم اکبری برای تهیه غذای مناسب و مراجعه به پزشک متخصص پاسخی داده نشده است.
پیش از این نیز در زندان اوین، از مراجعه خانم اکبری به پزشک جلوگیری می کردند و داروهای او را به او نمی دادند.
لیلا چگینی
لیلا چگینی، زندانی سیاسی ۴۳ ساله و مادر دو فرزند در زندان نوشهر تحت شکنجه و ضرب و شتم قرار دارد.
لیلا چگینی در تاریخ ۲۵ اسفند ۱۴۰۰ توسط مأموران اطلاعات در منزلش در کرج بازداشت شد. وی به اداره اطلاعات ساری منتقل گردید و ۲۰ روز در این محل مورد شکنجه و بازجویی قرار گرفت. پس از آن بدون تعیین تکلیف به زندان نوشهر منتقل شد.
خانم چگینی از ناحیه پا و کمر دچار مشکل جدی است. یک منبع مطلع خبر داد: «پاهای او بسیار متورم شده و کبود است و به سختی راه می رود. وی از ناحیه کمر وضع بسیار بدی دارد و به رغم اینکه بارها و بارها تقاضای ویزیت پزشک کرده ولی ترتیب اثر داده نشده است.»
بنا به اطلاعات منابع نزدیک به این خانواده، به این زندانی سیاسی دارو داده نمی شود و یا داروهای خطرناکی مانند لاگاردین به وی داده شده است. لازم به توضیح است که لاگاردین یکی از انواع داروهای اعتیاد آور می باشد.
سعدا خدیرزاده
سعدا خدیرزاده یکی دیگر از قربانیان شکنجه در ایران است. وی اهل پیرانشهر متأهل و دارای دو فرزند است و در زمان بازداشت یک ماهه باردار بود. او بیش از ۸ ماه را در زندان و در شرایطی سخت به سر برده است و همچنان علت دستگیری او نامشخص است.
سعدا از درد شدید دیسک کمر و بیماری قلبی رنج می برد. ولی تاکنون مسئولین زندان مرکزی ارومیه با درخواست وی جهت آزادی موقت مخالفت کرده اند. وی در ۶ اردیبهشت ۱۴۰۱ به نشانه اعتراض به وضعیت بلاتکلیف خود دست به اعتصاب غذا زد.
سعدا خدیرزاده ضمن یک فایل صوتی در مورد وضعیت خود گفت: «از همان روزهای اولی که در بازداشتگاه اطلاعات در بازداشت بودم تحت شکنجه شدید روحی بودم. بی احترامی های بسیاری متوجهم شد، اهانتهای فراوانی به من کردند. حتی پیشنهادهای غیراخلاقی به من دادند.»
نقشین (شلیر) احمدی
نقشین (شلیر) احمدی، اهل روستای قزلقوپی از توابع مهابادمی باشد. اداره اطلاعات نقده در تاریخ ۲۵ اسفند ۱۴۰۰ وی را احضار و مقابل چشمان همسرش مورد ضرب و شتم قرار گرفت و پس از بازداشت در بازداشتگاه نیز به شدت شکنجه شد.
شلیر احمدی از بیماری رنج می‌برد و در فروردین ۱۴۰۱ باید تحت شیمی درمانی قرار می‌گرفت. اما به دلیل محرومیت از دسترسی به داروهایش سلامتی او با خطر جدی روبرو شد. وی در تاریخ ۱۸ خرداد ۱۴۰۱ از بند زنان زندان مرکزی ارمیه آزاد شد.
فاطمه مثنی
فاطمه مثنی، به رغم دریافت عدم تحمل از پزشکی قانونی همچنان در زندان اوین در شرایط وخیمی به سر می برد.
فاطمه مثنی یکی از قربانیان شکنجه در ایران است. این زندانی سیاسی ۵۳ ساله از بیماری عفونت روده رنج می برد و توان تحمل حبس را ندارد. وی همچنین به دلیل تحمل سالهای زیاد زندان و شرایط بد غذایی و تنشهای عصبی دوران زندان به بیماری اولسروز (کولیت زخمی) مبتلا شده و از مشکلات کبدی نیز رنج می برد.
پزشک معالج او قبلا اعلام کرده بود که وی نباید در شرایط استرس و فشار عصبی قرار بگیرد. فاطمه بارها به دلیل درد شدید در حالت بیهوشی و تب به بیمارستان منتقل شده است اما هر بار بدون درمان کامل به زندان بازگردانده شده است.
آخرین بار در ۱۴ فروردین ۱۴۰۱ وی با احضاریه و دستور امین وزیری در شرایط وخیم جسمی قبل از پایان معالجه به زندان اوین برگردانده شد.
زهرا صفائی
زندانی سیاسی زهرا صفائی محبوس در زندان قرچک از بیماری قلبی در رنج است و شرایط سختی را سپری می کند.
زهرا صفائی نمونه دیگری از قربانیان شکنجه در ایران است. وی در ۹ شهریور ۱۴۰۰ سکته قلبی کرد و به دلیل این وضعیت نباید در زندان باشد. اما نه تنها او را به طور مشروط آزاده نمی کنند بلکه در زندان هم توجهی نمی شود.
خانم صفائی روز ۲۳ فروردین ۱۴۰۱ از اعزام به بیمارستان محروم شد. زندانبانان می خواستند او را مجبور کنند که بر خلاف قانون خود این رژیم با دستبند و پابند برای اجرای قرار به بیمارستان برود، اما با مخالفت وی رو به رو شدند.
مسئولین زندان نیز همین مسئله را بهانه کردند و از رفتن خانم صفائی به بیمارستان جلوگیری کردند.
زهرا صفایی تحت عمل جراحی آنژیو قرار گرفته است و به دلیل بسته بودن دو رگ برای او بالون گذاشته اند از این رو ممانعت از درمان وی جان او را به خطر می اندازد. وی بارها مورد حمله و تهدید از طرف زندانیان اجیر شده توسط صغری خدادادی رئیس زندان قرچک قرار گرفته و به مرگ تهدید شده است.
خدیجه مهدی پور
زندانی سیاسی خدیجه مهدی پور ۳۴ ساله و اهل شهرستان ایوانغرب در ۱۸ مهر ماه ۱۴۰۰ توسط مأموران اطلاعات سپاه بازداشت شد.
وی در زندان ایلام از عدم رسیدگی های پزشکی رنج می برد. او در زندان به کرونا مبتلا شد و با وجود علائمی از جمله تب، بی حالی و گلودرد از رسیدگی های پزشکی محروم ماند.
وی دچار مشکلات گوارشی شدید است و با خوردن غذا و حتی آب نیز دچار تهوع شدید می شود. او طی دو ماه ۸ کیلو وزن خود را از دست داده است. اما دادستان با انتقال او به تهران برای رسیدگی به وضعیت بیماری گوارشی مخالفت می کند.
نجات انور حمیدی
نجات انور حمیدی، زندانی سیاسی ۶۶ساله محکوم به ۱۵سال حبس است. وی در زندان سپیدار اهواز در شرف نابینایی قرار دارد.
به دستور وزارت اطلاعات، او از رسیدگی های پزشکی و مرخصی استعلاجی محروم می باشد. وی از ناحیه هر دو چشم دچار آب مروارید می باشد و نیاز به عمل جراحی اورژانس دارد.
بنا به گزارشات رسیده از ایران در روز ۲۵ دی ۱۴۰۰، دکتر زندان به خانم انور حمیدی گفته است «تا نابینا نشوی عمل نیاز نیست!»
منیره عربشاهی
منیره عربشاهی، فعال مدنی و مادر زندانی سیاسی یاسمن آریانی، به دلیل وخامت وضعیت جسمی در تاریخ ۱۱ اردیبهشت ۱۴۰۱ از زندان کچویی به بیمارستان رجایی کرج اعزام شد.
یک منبع مطلع در این مورد گفت: «خانم عربشاهی پس از انجام جراحی و تخلیه غده تیرويید باید مداوم تحت نظر پزشک باشد و سطح هورمون هایش چک شود. اما به دلیل شرایط زندان امکان آن میسر نیست. با این وجود دادستان با اعزام او به مرخصی درمانی مخالفت می کند.»
منیره عربشاهی در ۲۴ خرداد ۱۴۰۱ به دلیل افت شدید میزان کلسیم و بی حسی موضعی در بدنش به مرکز درمانی خارج از زندان منتقل شد. پزشکان پس از عمل جراحی تیروئید این زندانی سیاسی گفته بودند که می بایست هر ۱۰روز یک بار به جهت انجام آزمایشات به بیمارستان خارج از زندان اعزام شود. اما این موضوع با کارشکنی مسئولین زندان رو به رو شد.
۵۷۹هزار زن زندانی در معرض شکنجه دائم
براساس اسناد افشا شده از سوی شورای ملی مقاومت ایران، رژیم ملایان بیش از ۱۲ میلیون تن را در ۴۰سال اخیر زندانی کرده است. از این تعداد ۵۷۹۰۱۵ تن از زنان بوده اند. البته این آمار و اسامی، زنان زندانی مجاهد خلق در دهه ۶۰ که از قربانیان شکنجه در ایران تحت حاکمیت استبداد مذهبی هستند را شامل نمی شود.در حال حاضر ۱۷۰۹ زندانی زن، در وضعیت بلاتکلیف و در مرحله تحقیقات ارگانهای امنیتی نیروی انتظامی و وزارت اطلاعات قرار دارند.
کمیسیون زنان شورای ملی مقاومت ایران در سالروز ۲۶ ژوئن، روز جهانی «حمایت از قربانیان شکنجه» تمامی ارگانها و سازمانهای بین المللی را به حمایت و پشتیبانی از زنان زندانی سیاسی که از مصادیق بارز قربانیان شکنجه در ایران هستند فرا می خواند و خواستار بازدید یک هیأت از وضعیت زندانیان در زندانهای رژیم ایران و به خصوص بازدید از وضعیت زنان زندانی در ایران می باشد.