روز ۱۸ دی ماه ۹۸ یک هواپیمای اوکراینی، ۶ دقیقه بعد از بلند شدن از باند فرودگاه مورد اصابت موشکهای سپاه پاسداران قرار گرفت و سرنگون شد. همه ۱۷۶ مسافر آن کشته شدند. ۲۸ تن از این مسافران، زنان نخبه ای بودند، که در مدارج بالای علمی قرار داشتند.
دانشجویان بسیاری در میان قربانیان بودند
اکثر زنانی که در این فاجعه جان باختند دانشجویانی از دانشگاه های تهران، صنعتی شریف و علم و صنعت بودند.
پونه گرجی، ۲۵ ساله، به همراه همسرش آرش ضرابی پور، هر دوی آنها دانشجویان کارشناسی علوم کامپیوتر از دانشگاه آلبرتای کانادا بوده و برای برگزاری جشن ازدواج شان به ایران سفر کرده بودند.
نسیم رحمانی‌فر، دانشجوی مهندسی مکانیک دانشگاه آلبرتای کانادا؛ و ندا صدیقی جراح و چشم پزشک ایرانی درکانادا؛ دلارام داداش نژاد، دانشجوی ۲۷ ساله کالج « لانگارا» در ونکوور کانادا؛ غنیمت اژدری، دانشجوی مقطع دکتری دانشگاه گولف در کانادا و متخصص زمین شناسی و جغرافیا و اهل شیراز؛ صدف حاجی آقاوند، دانشجوی سال دوم رشته منابع انسانی دانشگاه یورک کانادا؛ آذر ممانی و سارا ممانی فارغ التحصیلان رشته مهندسی از دانشگاه کنکوردیای مونترال؛ مهسا امیر لیراووی ۲۹ ساله به همراه همسرش، محسن صلاحی، دانشجویان رشته مهندسی دانشگاه «رایرسون» کانادا؛ غزل نوریان، دانشجوی انرژی مواد نانوفوتونیک؛ حدیث حیات، داوودی دانشجوی مقطع دکتری مرکز علوم تحقیقات الکتروشیمی در کانادا؛ و ساجده سرائیان که دانشجوی جدید الورود دانشگاه وسترن در رشته مهندسی شیمی مقطع کارشناسی بود؛ الناز نبی، کارشناسی ارشد مدیریت از دانشگاه شریف و ساکن کانادا. این زنان نخبه بخشی از سرمایه های ملی بودند که اکثراً به علت عدم امکانات تحصیلی و عدم فرصتهای شغلی مجبور به جلای وطن شدند.
زنان نخبه که همراه خانواده هایشان کشته شدند
آیدا فرزانه، دکترای دانشگاه ETS کبک کانادا، به همراه همسرش دکتر آروین مرتب که او هم از همین دانشگاه دکترای خود را گرفته بود، بین قربانیان بودند.
مژگان دانشمند، به همراه همسرش پدرام موسوی، هردو اساتید مهندسی دانشگاه آلبرتای کانادا بودند، آنها به همراه دختران شان، دریا و دورینا کشته شدند.
شکوفه چوپان نژاد، متخصص زنان و زایمان در کلینیکی در ادمونتون کانادا به همراه دو دخترش، صبا سعادت ۲۳ساله دانشجوی پزشکی و سارا سعادت ۲۱ ساله دانشجوی روانشناسی بالینی از قربانیان هوایپمایی اوکراینی بودند.
آزاده کاوه، به همراه دختر ۱۵ساله اش پریا و همسرش دکتر سیاوش مقصودلو از دانشجویان دانشگاه مک مستر از قربانیان این فاجعه انسانی بودند.
فریده غلامی باردار بود و به همراه همسرش، رازگرد رحیمی، استاد دانشگاه گروه فناوری کانادا و فرزند سه ساله اش یکی دیگر از خانوادهای قربانی شده در این هواپیما بودند.
مسئول جنایت و کشتار فاجعه‌بار نخبگان و زنان فرهیخته ایرانی، سپاه پاسداران بود که هواپیمای مسافربری را هدف موشک قرار داد. در پی این جنایت موجی از اندوه و انزجار ایران و جهان را فرا گرفت.
۱۷۶ انسان بیگناهی که در جریان ساقط شدن هواپیمای مسافری اوکراینی به دست سپاه پاسداران کشته شدند هرگز فراموش نخواهند شد و قاتلان آنها هرگز بخشیده نخواهند شد.
خشم دانشگاه های ایران علیه خامنه ای و سپاه
خشم دانشگاه های ایران را فرا گرفت. روز ۲۱ دی ماه ۹۸، دانشجویان اعتراض خود را در صحن دانشگاه ها و کف خیابانها، علیه علی خامنه ای ولی فقیه رژیم، نشان دادند. آنها در شعارهایشان اعلام کردند که سرمنشاء تمامی بلایای مردم ایران اوست.
دانشجویان دانشگاه تهران فریاد می زدند: مرگ بر ستمگر چه شاه باشه، چه رهبر، ۱۵۰۰نفر کشته آبان ماست.
دانشجویان خشمگین در مقابل دانشگاه امیرکبیر و دانشگاه صنعتی شریف علیه خامنه ای و سپاه شعار دادند: فرمانده کل قوا، استعفا، استعفا؛ نخبه هامون را کشتند، آخوند به جاش گذاشتند؛ سپاه جنایت می‌کنه، رهبر حمایت می‌کنه.
تجمعات اعتراضی مشابهی در دانشگاه شیراز و دانشگاه بوعلی همدان و دانشگاه نوشیروانی بابل صورت گرفت.
شلیک موشک توسط سپاه به هواپیمای اوکراینی، موج جدیدی از اعتراضات را در سراسر کشور جرقه زد. در این اعتراضات، زنان و دختران نقش بسیار چشمگیر و جلودار داشتند.
گاردین طی گزارشی در وبسایت خبری خود، به مجروح شدن زنان در تجمع های ضدحکومتی در ایران پرداخت و از قول یک شاهد عینی نوشت: «آنها به کرات گاز اشک آور شلیک می کردند. ما هیچ جا را نمی دیدیم و فریاد می زدیم. داشتیم بینایی مان را از دست می دادیم… یک دختر جوان در کنار من از ناحیه پا مورد اصابت قرار گرفت.»
در این جنایت خانوادهای بسیاری داغدار و عزادار عزیزان خود شدند، اما استبداد مذهبی حاکم بر ایران به جای دلجویی و رسیدگی به آنان عده ای را دستگیر و به نقاط نامعلومی برد.
به گفته وبسایت حکومتی زیتون، در روز ۲۲ دی ماه، عده ای از خانواده های قربانیان سقوط هواپیما مقابل ساختمان مرکزی سپاه در آمل تجمع کردند، سپاه ۱۴ تن از این معترضان را بازداشت کرد که ۵تن از آنان زن بودند.
در ادامه این فشارها، رحیم رستمی، بازپرس پرونده، رفتار توهین‌آمیزی با خانواده‌های این زندانیان داشت و آنان را منافق خطاب کرده و از دادن اطلاعات به آنان خودداری کرد.