زنان کارگر در ایران به کار شرافتمندانه و حقوق و فرصت های برابر دسترسی ندارند.
در حالی که تبعیض جنسی در قوانین رژیم ایران نهادینه شده و همه قوانین علیه استخدام زنان به تصویب می رسند، آن دسته از زنان که به شدت محتاج امرار معاش خود و خانواده شان هستند، مجبورند به هر شغل کم درآمد، تن بدهند. بدون حمایت قانونی و بدون مزایا، بیمه و ایمنی در کار.
وضعیت زنان کارگر در ایران بسا رقت انگیز است چرا که زنان به طور سیستماتیک در همه پهنه ها اعم از قانون، اشتغال و بازار کار مورد تبعیض و ستم مضاعف قرار می گیرند.
در کوچک‌ترین بحران کارگری این زنان کارگر هستند که اخراج می‌شوند.
رژیم ملایان هیچ راهی برای دفاع از حقوق کارگران باقی نگذاشته است تا جایی که حقوق و دستمزدهای آنها ماهها و گاهی اوقات بیش از یک سال پرداخت نمی شود. کارگران باید برای گذران زندگی قرض کنند و بابت آن هر ماه بهره اضافی بپردازند، کلیه بفروشند یا در مواردی که از هر راه حلی مأیوس می شوند، جسم خود را به‌آتش بکشند.
رژیم ایران که یکی از اعضای کمیسیون مقام زن ملل متحد می باشد، نه تنها هیچیک از اقدامات توصیه شده برای بهبود و محقق کردن توانمندسازی اقتصادی زنان را اتخاذ نکرده، بلکه در جهت عکس آن حرکت می کند.
رژیم ایران به جای رفع «موانع ساختاری و قوانین تبعیض آمیز» و ایجاد »فرصتهای اقتصادی برابر»، به تبعیض هر چه بیشتر علیه زنان و به حاشیه راندن فزاینده آنان دامن می زند.
شرایط کاری زنان کارگر در ایران به شدت متفاوت از همتایان مردشان هست. به کار شرافتمندانه و حقوق و فرصت های برابر دسترسی ندارند.مشارکت زنان در جنبش کارگری قابل توجه نیست و آنها بدون داشتن هیچ سخنگویی در انزوا تحت ستم قرار می گیرند.