وضعیت بند زنان در زندان مرکزی ارومیه
زندان مرکزی ارومیه در سال ۱۳۴۸ تأسیس شد. نام دیگر این زندان، «زندان دریا» است زیرا در کیلومتر ۵ جاده دریا در ارومیه مرکز استان آذربایجان غربی واقع شده است.
تراکم جمعیت
زندان مرکزی ارومیه از ابتدا به منظور حبس ۷۰۰ نفر ساخته شد اما در شرایط کنونی ۵ هزار زندانی در آن محبوس می باشند.
بند ۱۸ زندان مرکزی ارومیه بند زنان می باشد. این بند یک سالن بزرگ است که با دیوارهای کوتاه به ۸ کوپه یا اتاق تقسیم شده است. در هر اتاق حدود ۲۰ زن زندانی می باشند که فقط ۱۶ تخت دارند. در نتیجه تعدادی از این زندانیان روی زمین می خوابند و به اصطلاح «کف خواب» هستند.
زندانیان به مدت ۲۲ ساعت در روز در این اتاق های کوچک با تراکم بالای جمعیت و بدون دستگاه تهویه، نگهداری می شوند.
داریوش بخشی رئیس زندان مرکزی ارومیه و مسئول بند زنان، زنی به نام بداغی است.
فقدان بهداشت و کمبود امکانات درمانی
بند زنان زندان مرکزی ارومیه تنها ۵ دستشویی و ۳ حمام دارد. بیشتر دستشویی ها خراب و غیرقابل استفاده هستند. آب گرم حمام ها به طور معمول قطع است و زندانیان ناگزیر با آب سرد حمام می کنند.
برخی از زنان زندانی همراه با فرزندانشان حبس می کشند. این کودکان در این اتاقهای متراکم و غیربهداشتی در معرض بیماری های گوارشی و پوستی قرار دارند.
اکثر زندانیان زن با اتهامات خرید و فروش مواد مخدر، کلاهبرداری، سرقت، قتل عمد و غیرعمد در این زندان حبس می باشند.
یکی از اصلی ترین مشکلات در زندان مرکزی ارومیه امکانات محدود پزشکی است. زنان زندانی فقط ماهی یک بار می توانند توسط پزشک ویزیت شوند. ویزیت دندانپزشک هر ۶ماه یک بار می باشد. حتی زنان باردار نیز از رسیدگی های پزشکی ضروری در دوران بارداری محروم می باشند.
اعترافات اجباری و بدرفتاری با زندانیان
گرفتن اعترافات اجباری از زندانیان یکی از شیوه های رایج در زندان مرکزی ارومیه می باشد.
گلاله مرادی گفت او را مجبور کردند علیه خودش اعتراف کند. بازجویان پسران او را تهدید کردند و او را با اسلحه ترساندند. گلاله مرادی گفت بازجویان او به وی گفتند: «باید حرف بزنی و اعتراف کنی… در غیر این صورت پسرانت را دستگیر و به زیرزمین خواهیم برد و زیر آنها گاز پیک نیکی روشن می کنیم و پسرانت با چشمان خودشان خواهند دید که تو اعتراف خواهی کرد…»
بارها اتفاق افتاده که مأموران زندان و شکنجه گران به بهانه بازرسی و وجود وسائل اضافه، پتوی شخصی زندانیان را که با هزینه خانواده خود تهیه کرده بودند، با خود بردند.
از جمله سایر محدودیت های زنان زندانی کاهش ساعات هواخوری به دو ساعت در روز و تماس تلفنی به سه روز یک بار و ممنوعیت تردد زندانیان به اتاق های دیگر زندان می باشد.
یکی از بهانه های مسئولین زندان برای اعمال این محدودیت ها عدم شرکت زندانیان در کلاس قرآن است.
علاوه بر این محدودیت ها، کارمندان مرد زندان هم روزانه زندانیان زن را مورد توهین و بی احترامی قرار می دهند.
اسامی ۹ زن زندانی زیر حکم اعدام عبارتند از: زهرا فرهادی، اهل ارومیه، پریسا مرادی، اهل بوکان، نیشتمان محمدی، اهل سردشت، گلزار احمدیان، اهل سردشت، فرانک بهشتی، اهل تکاب، سهیلا نعمت زاده، اهل میاندوآب، مژگان عبداللهی، اهل مهاباد، تهمینه دانش، اهل خوی، و زیبا (بدون اسم فامیل)، اهل بوکان.