شرایط دهشتناک بند زنان زندان تبریز و محدودیت و فشار بیشتر بر زندانیان
یک گزارش اخیر از بند زنان زندان تبریز شرایط بسیار وحشتناکی که زنان زندانی در آنجا نگهداری می شوند را فاش ساخت.
بند زنان زندان مرکزی تبریز در تاریخ ۱۴ فروردین ۱۴۰۰ به محل جدیدی منتقل شد.
بند زنان جدید در زندان تبریز دو طبقه دارد. طبقه پایین محل دفتر مراقبین، دفتر رئیس بند، آشپزخانه، نمازخانه و یک اتاق کوچک در انتهای یک سالن بزرگ است که محل مادرانی است که کودکان خردسال دارند و قرار است به کارگاه تبدیل بشود.
طبقه بالا سالن کوچکی است که ۴ اتاق نسبتاً بزرگ و یک حیاط کوچک دارد.
اولین اتاق مربوط به جرائم (قتل) عمد است. دومین اتاق به متهمین مواد مخدر اختصاص دارد. سومین اتاق برای قرنطینه و چهارمین اتاق مربوط به زندانیان متهم به جرائم مالی و عمومی است.
در یک اتاق ۵۷ نفر و در اتاق دیگر ۶۰ نفر و ۶۸ نفر در بند متهمین مواد مخدر حبس می باشند. اتاق قرنطینه نیز شلوغ و مزدحم است.
نبود امکانات کافی
فضای محدود بند و نبود امکانات کافی منجر به درگیری های مکرر بین زنان زندانی می شود.
هر اتاق دو عدد سرویس بهداشتی و دو حمام دارد. ولی از آنجایی که زندانیان جایی برای شستن ظروف ندارند، یکی از حمام ها را به شستشوی ظروف اختصاص داده اند.
همچنین در هر اتاق تنها یک یخچال برای حدود ۶۰ زندانی وجود دارد. آنها برای پر کردن فلاسک آب شان باید پله های زیادی را تا پایین طی کنند تا از آشپزخانه آب بردارند. آنها حتی غذای خود را نیز باید از آشپزخانه به طبقه بالا ببرند.
در بند قبلی هر اتاق ۱۵ تخت داشت که ۱۵ نفر روی تخت و بقیه کف زمین می خوابیدند.
سالن جدید موکت ندارد. از آنجایی که اتاق ها به هم چسبیده اند، هر ترددی در سالن باعث ایجاد سر و صدای زیادی می شود که مزاحم بقیه است. زندانیان می گویند که صدای پای دیگران مثل چکشی است که به سر و مغزشان فرود می آید.
بنابراین، هرچند در بند جدید تعداد تخت های سه طبقه بیشتر است ولی به دلیل سر و صدا زندانیان خواب ندارند.
برای این تعداد زندانی، فقط یک تلویزیون کوچک در یک سالن بزرگ قرار دارد که اغلب اوقات هم خاموش است.
۶ دستگاه تلفن که در این بند نصب است به دلیل کوچکی محل خیلی به هم نزدیک هستند و زندانیان باید هنگام تماس به هم بچسبند. در نتیجه آنها نمی توانند راحت صحبت کنند.
زمان تماس برای آنها تنها ده دقیقه است و اگر تماسشان بیشتر طول بکشد به مدت سه روز کارت تلفن را از آنها می گیرند. ۸۰درصد درگیری های بین زنان زندانی بر سر استفاده از تلفن است.
نبود هوای تازه و کنترل زندانیان
شرایط بند زنان زندان تبریز در محل جدید بسیار دلگیرکننده است. وقتی زندانیان را به این محل منتقل کردند هنوز در دست ساختمان بود.
در هر اتاق دو دوربین مداربسته در دو گوشه اتاق نزدیک به سقف نصب شده و همه نفرات اتاق زیر نظر هستند.
این بند پنجره ندارد. هر اتاق تنها یک پنجره کوچک نزدیک به سقف دارد که زندانیان نمی توانند بازش کنند تا هوای تازه وارد اتاق بشود. و از آنجایی که زندانبان ها درب کریدور را هم می بندند، عملاً هیچ هوایی برای تنفس وجود ندارد.
هر شب برای سرشماری، آنها همه زندانیان را داخل اتاق کرده و درب را می بندند و چراغها را هم خاموش نمی کنند. به این ترتیب، آنها تا صبح نمی توانند استراحت کنند چون نمی توانند نفس بکشند.
نبود قرنطینه
ورود هر زندانی جدیدالورود باعث نگرانی زندانیان می شود. به لحاظ قانونی، زندانیان جدیدالورود باید در قرنطینه و جدا از سایر زندانیان نگهداری شوند. ولی اتاق قرنطینه عملاً آنها را تفکیک نمی کند چرا که آنها از همان سالن، همان تلفن ها و همان هواخوری استفاده می کنند که سایر زندانیان.
نبود دارو و درمان
یک اتاق کوچک در طبقه پایین بند زنان زندان تبریز بهداری بند زنان است. این بهداری فقط قرص های مسکن، اعصاب و خواب آور و آن هم تنها در ساعت مشخصی طی شب و روز به زندانیان می دهد. اگر یک زندانی در خارج از این ساعات دچار بیماری و درد بشود، باید صبر کند تا ساعتی که بهداری باز بشود.
در ضمن بهداری، فقط داروی سرماخوردگی و مسکن به بیماران می دهد.
بسیاری از زندانیان که درخواست رفتن به نزد دکتر حتی با هزینه خودشان می کنند، از سوی مسئولین زندان نادیده گرفته می شود.