پایان اعتصاب غذای آتنا دائمی با پیامی که رئیسی و رژیم ملایان را به چالش می کشد

پایان اعتصاب غذای آتنا دائمی با پیامی که رئیسی و رژیم ملایان را به چالش می کشد.

زندانی سیاسی آتنا دائمی که چندی پیش در اعتراض به قطع مکرر خطوط تلفن در زندان لاکان رشت، دست به اعتصاب غذا زده بود، با ارسال پیامی اعلام کرد که به اعتصاب غذای خود پایان داده است.

در پیام پایان اعتصاب غذای آتنا دائمی که روز ۲۷ مرداد ۱۴۰۰ منتشر شد، وی با اشاره به روی کار آمدن ابراهیم رئیسی، جلاد ۶۷، نوشته است:‌‌« قاتلان بزرگ در پی قصاص مجرمین به قتل اند.» وی سیستم عدالت رژیم آخوندی و اقدامات نمایشی آن در مورد آزادی مشروط زندانیان را به زیر سوال کشیده است. ذیلاً متن کامل این پیام آمده است:

پنج ماه است در تبعیدگاه زن ستیز رشت زندانی هستم. جایی که در قیاس با زندان مردان همین استان، پر است از تبعیض. اینجا جایی است همچون سایر نقاط ایران، که فقط اجبار و ظلم و بی عدالتی و خفقان حاکم است.

در اینجا حتی ترک سیگار اجباری است. با وجود اجبار به برگزاری مراسم ها و کلاس های مذهبی، حتی دروغ گفتن هم اجباری است. برای مثال، زندانیان ساعت ها در ازای سالانه حداکثر یک میلیون تومان حقوق و ۲۰دقیقه تلفنی که کابل هایش مدام به سرقت می رود، فرش های تمام ابریشم ۸میلیارد تومانی می بافند. ولی از آنها می خواهند که در مقابل دوربین بگویند آن قدر درآمد دارند که خرج خانواده هم می دهند.

اینجا هم همچون سایر زندان ها، زندانیان ویترین نمایشگاه دروغ های حاکمند. بی آنکه حتی از کمترین مزایا برخوردار باشند. حتی حق پیگیری به موقع پرونده هایشان.

این است عدالت و حقوق بشر جمهوری اسلامی که به جای آسیب شناسی و جلوگیری از وقوع و تکرار جرم، فقط در پی بازتولید جرم و صدور احکام ناعادلانه و غیرانسانی و بهره کشی و شکنجه زندانیان و سپس سوءاستفاده تبلیغاتی از آنان، و حتی زندانیان سیاسی، به نفع دستگاه دیکتاتوری است.

پیش تر نیز بارها از دردهای زندانیان جرائم عمومی گفته ام ولی محکوم به حبس مجدد گشتم. این بار نیز غرضم از اعتصاب غذا با وجود تهدیدهای مکرر، جلب افکار مردم به واقعیات پشت میله های زندان بود. مردمی که آن قدر از اخبار بد و ناگوار این روزها در عذابند که ممکن است دلخوش شوند به دروغ ها و تبلیغات رسانه گوبلزی جمهوری اسلامی. اما واقعیت همچنان فقط حکایت از درد دارد.

مدتی است ضمن جابجایی پست و مقامی سران حاکمیت، همزمان با سرکوب و ایجاد خفقان در جامعه، صحبت از زندانیان و اعطای عفو و مرخصی و آزادی مشروط های دروغین به اوج خود رسیده.

اما جای سوال دارد که با این همه رأفت اسلامی و نقاب انساندوستی، چرا عزیزانی چون سعید ماسوری با ۲۲سال حبس، و حمزه سواری با ۱۶سال حبس، زینب جلالیان با ۱۴سال حبس و مریم اکبری منفرد با ۱۲سال حبس همچنان بدون حتی یک روز مرخصی در زندانند.

البته که اینان جز دروغ هیچ نمی دانند و با اینکه هم اکنون به دلیل بخشی از جنایت هایشان و کشتار دهه ۶۰ در دادگاه های بین المللی در حال محاکمه هستند، باز مضحکانه مدعی عدالت و حقوق بشرند. مردم شاهدند که قانون نویسان خود بزرگترین ناقضان قوانین داخلی و بین المللی اند.

مفسدین و اول اختلاس گران حال داعیه دار برخورد با فسادند. قاتلان بزرگ در پی قصاص مجرمین به قتل اند. مافیای مواد مخدر، مدعی مبارزه با آن است. و جاسوس پروران مدعی برخورد با جاسوس و غیره و غیره. مردم ایران می بینند که بزرگترین دشمنان انسانیت به وقت نیاز بر انسان سجده می کنند.