پرستاران بیمارستان های بابل به دلیل نبودن شغل مناسب، ناگزیرند با قراردادهای موقت بدون مزایا و بیمه مشغول به کار شوند. درآمدهای ناچیز آنها نیز صرف ایاب و ذهاب می شود و عملاً چیزی برای سایر نیازهای ضروری زندگی برای آنها باقی نمی ماند.
هادی رضا زاده، دبیر اجرایی خانه کارگر آمل، درباره وضعیت پرستاران در بابل گفت پرستارانی تحت عنوان طرح هشتاد و نه روزه – نه حتی نود روزه – مشغول به کار هستند. این پرستاران در بیمارستان های مختلف دولتی کار می کنند و با آنها فقط برای ۸۹روز قرارداد می بندند تا مجبور به بیمه کردن آنها نشوند.
این پرستاران بیمارستان در ماه ۱۰۰ساعت کار می کنند، شیفت و ساعات کاری در شب نیز به آنها تعلق می گیرد، اما متأسفانه به اینها فقط ماهی ۷۰۰هزار تومان حقوق می دهند! این در حالی است که میانگین حقوق یک پرستار در استخدام رسمی ۲.۵ میلیون تومان در ماه است که به اضافه کارانه ۸۰۰هزار تومانی معادل ۳.۳ میلیون تومان می شود.
بیش از ۵۰درصد پرستاران قراردادی در بابل، ساکن روستاهای اطراف بابل هستند و باید روزانه هزینه کرایه رفت و برگشت بپردازند و با توجه به افزایش هزینه های حمل و نقل، حداقل ۴۰۰هزار تومان را باید بابت کرایه ماشین بدهند و آنچه از حقوق آنها باقی می ماند کفاف حداقل معیشت را نمی دهد. خط فقر در ایران در حال حاضر ۸میلیون تومان می باشد.
به گفته رضازاده «این پرستاران در وضعیت بسیار بد شغلی و معیشتی قرار دارند اما هیچ نهاد حکومتی برای رسیدگی به این وضعیت اقدامی نمی کند. رفع تبعیض شغلی، همواره یکی از مطالبات پرستاران است.»
هادی رضا زاده، دبیر اجرایی خانه کارگر آمل گفت، «این پرستاران از فرط ناچاری و از آنجا که شغل مناسب نیست، مجبور شده اند به این شیوه کار کردن تن بدهند.» (خبرگزاری حکومتی ایلنا – ۷دی ۱۳۹۸)
در خبری دیگر، محمد میرزابیگی رئیس کل سازمان نظام پرستاری رژیم، میزان معوقات پرستاران را حداقل ۸ماه و حداکثر ۲۲ماه اعلام کرد. در شهر محرومی مانند گچساران، کارانه و اضافه کار پرستاران همچنان پس از ۲۲ماه پرداخت نشده است. (سایت حکومتی آرمان ملی – ۱۲دی ۱۳۹۸)