ميهن ما ايران، كشوري بزرگ و غني با تاريخ و فرهنگي پربار و پرافتخار است كه هرگز نمي‌توان آن را از روي حاكميت سياه ملایان شناخت. ايران به مقاومت شكوهمندي شناخته مي‌شود كه در برابر رژيم ضدبشری و زن‌ستیز آخوندها رشد كرده و داراي پيامي عميقا انسانی است.
زن‌ستيزی اساسي‌ترين ویژگی رژیم ولايت فقيه است. مضمون همه ارزشگذاريها، قوانين و عملكردهای رژيم ملايان اين است كه زن، ضعیفه، متعلقه و کالایی در مالكيت ديگریست و هيچ جایی در رهبری و مديريت جامعه ندارد. بايد در كنج خانه باشد و كار اصليش بچه داری وآشپزیست و فقط برای همين كارها نيز آفريده شده است.
اما در تاریخ مقاومت ایران برای آزادی و برابری، این زن مجاهد ذیصلاح است که در برابر دیو ولایت فقیه و قوانین و عملکردهای زن‌ستیزانه‌اش قد علم کرده و تمامی هیبت این هیولا را به چالش کشیده است.
پوران نجفی نیز یک زن مجاهد ذیصلاح، پیشتاز و مردم گرا،آمیخته‌یی از ایستادگی و عشق و از نمونه دلاور زنان ایرانی در تاریخ مقاومت در راه تحقق آزادی خلق و میهن بود.
او متولد سال ۱۳۴۲ در رشت بود و پس از انقلاب ضدسلطنتی در حالیکه دانش‌آموز هنرستان صنعتی در رشته مکانیک بود، در ۱۷سالگی وارد فعالیتهای سیاسی شد. پوران مدت ۵ سال از مرداد ۱۳۶۰ تا ۱۳۶۵ طعم زندانهای قرون وسطایی خمینی را چشید و پس از آزادی در سال ۱۳۶۶ با شور و اشتیاق خود را به شهر اشرف و جمع یاران مجاهد و مبارزش رساند.
این زن مجاهد ذیصلاح خاطرات دوران زندانش را در کتابی به نام «پرواز هم زنجیران» از خود به یادگار گذاشته است.
پوران نجفی از دوران نوجوانی پا به عرصه نبرد علیه دیکتاتوری نهاده بود تا همه انرژی خود را نثار آرمان رهایی و خوشبختی زنان و کودکان ایرانی و آزادی مردم کشورش کند. او در ربع قرن حضور در اشرف و لیبرتی، نمونه ای از افراشتگی، استحکام و اعتماد به نفس در برابر سختی‌هایی بود که قامت انسان را خم می‌کند. ۱۰ سال پایداری در اشرف و لیبرتی تحت سخت‌ترین محاصره‌ها، هرگز نتوانست لبخند را از چهره صمیمی و مهربان او محو کند.
پوران در جریان یکی از حملات موشکی به کمپ لیبرتی توسط مزدوران رژیم در عراق، در صبح ۲۱بهمن ۱۳۹۱ جان خود را فدای آزادی و رهایی مردمش کرد و رستگار و جاودانه شد.