زندانی سیاسی گلرخ ایرایی روز دوشنبه ۱۷اردیبهشت ۱۴۰۳ پیامی منتشر کرد. وی در این پیام با اشاره به اسارت روزنامه نگار آزادیخواه ویدا ربانی که اخیراً با آزادی مشروط وی نیز مخالفت شد، به سرکوب روزنامه نگاران در دوران دیکتاتوری پهلوی و رژیم ملایان پرداخت و نوشت: «حاکمان با هر آن که در پی روشنگری باشد در تضاد و تخاصم هستند و هر قلم فرسایی را به مثابه دشمن خویش میبینند».
متن کامل پیام زندانی سیاسی گلرخ ایرایی به قرار زیر است.
تا آزادی ویدا ربانی عزیزم و تمامی آنانی که اگرچه قلمهایشان را بهکین شکستند؛ اما بر سر پیمان خویش بماندند و همچنان صدای بیصدایانند.
میرزا جهانگیرخان صور اسرافیل، روزنامهنگار دوره مشروطه، بعداز به توپ بستن مجلس بههمراه جمعی از افراد پیشروی زمان خود بازداشت، شکنجه و در مقابل شاه قاجار بهقتل رسید. حاکمان با هر آنکه در پی روشنگری باشد در تضاد و تخاصم هستند و هر قلمفرسایی را به مثابهی دشمن خویش میبینند.
در دوره پهلوی پدر و پسر نیز بهکرات قلمها شکسته شد. روزنامهها و دفاتر احزاب تعطیل شدند و دانشگاهها به خون کشیده شدند و هر آن که زبانی سرخ داشت، سر سبزش بر باد رفت.
بعداز سرنگونی دیکتاتوری پهلوی، حزباللهیها از آغاز با حذف تمامی احزاب غیر همسو و افراد در تضاد سیاسی – ایدئولوژیک با خود، بر صندلی کثیف قدرت تکیه زدند. جمهوری اسلامی در میان خون و دنائت آنان متولد شد. احزاب را تعطیل اعلام کردند و افراد مخالف را به چوبههای دار و جوخههایآتش سپردند.
با آغاز انقلاب فرهنگی ترکه ارتجاع بر پیکر جامعه نشست. دانشگاهها تعطیل شدند. شعبان بیمخهای تازه مسلمان، کراوات از یقه دراندند و با یقههایی چرک از فرط ایمان به کلاسهای درس، به کتاب فروشیها، دفاتر روزنامهها و دستفروشانی که ادب و شعور را بر معابر بساط کرده بودند تاختند. دریدند و شکستند و پاره کردند و کشتند و بساط ارتجاع را گشودند.
انقلابی که با خونهای بسیار به پایان یک دیکتاتور ختم شد، آغازی شد بر دیکتاتورهای بعدی تا سلسلهی استبداد که قرنها قدمت داشت همچنان استمرار یابد. هر روز که میگذرد حلقهی کثیف استبداد تنگتر و تنگتر میشود. قلمها شکسته میشوند همچنان و به بند کشیده میشود هر آنکه سودایی در سر دارد برای بهتر زیستن.
در روز جهانی آزادی مطبوعات، روزنامهنگاران بسیاری در زندانند. بسیاری زیر احکام ظالمانه و یا تازه از بند رها شدهاند و بسیارانی نیز وادار به ترک وطن شدهاند.
تا آزادی روزنامهنگارانِ در بند، ویدا ربانی، شیرین سعیدی، روحالله نخعی و بسیاری دیگر که اگر نامشان در خاطر نماند، تلخی ایامشان بر تارک یاد نقش بسته است.
گلرخ ایرایی اردیبهشت ۱۴۰۳ زندان اوین