راحله راحمیپور، عمه نوزادی است که از سال 63 در زندان ناپدید شده است. او تمام این سالها بدنبال سرنوشت برادرزاده خود “گلرو” می گردد. گلرو اگر زنده باشد، اکنون زنی در آستانه ۳۲ سالگی است.
خانواده این کودک، شکایتی را در گروه کاری ناپدیدشدگان قهری سازمان ملل متحد ثبت کرده تا سرنوشت او را مشخص کند.
مادر گلرو از زندانیان دهه 60 که از زمان دستگیری ماهها با وجود بارداری در انفرادی بسر برده بود بعد از به دنیا آمدن نوزادش به بند عمومی منتقل میشود. چند روز بعد از زایمان، کودک را که کاملا سالم بود، به بهانه چک آپ از مادر جدا کردند و روز بعد به او گفتند که گلرو مرده است. این در حالی است که نه مدرکی از مرگ نوزاد به والدینش ارائه شده و نه جنازهای به آنها نشان دادهاند. پدر گلرخ کمتر از شش ماه بعد اعدام شد و مادرش دچار بیماری شدید قلبی شد. در این سالها راحله راحمیپور، عمه گلرو در فرصتهای مختلف تابلویی را بالای سر گرفته که روی آن نوشته شده است: برادرم را کشتید، با فرزندش چه کردید؟
به خانواده گلرو گفته شده بود که “برای چه دنبال بچه میگردید؟ میخواهید یکی شود شبیه پدرش؟
یک زندانی سیاسی دیگر در دهه شصت گفت: “این عبارت تحقیرآمیز مبنی بر اینکه ‘شما لیاقت بزرگ کردن بچه را ندارید’ دائما خطاب به مادران در بند تکرار میشد.”