وضعیت زنان سرپرست خانوار در شرایط بد اقتصادی در ایران از همه دشوارتر است.
تعداد زیادی از زنان سرپرست خانوار از توانمندی، تخصص و انگیزه کافی برای کار کردن برخوردارند اما فرصت و شرایط به آنها امکان رشد و فعالیت را نمی دهد و البته بسیاری هم هستند که از حداقل توانمندی ها محرومند.
قانون تأمین زنان و کودکان بی سرپرست در آبان سال ۷۱ تصویب شد، اما به دلیل موانع بیشمار هرگز اجرایی نشد.
در اردیبهشت سال ۱۳۹۷ حسن لطفی عضو کمیسیون اجتماعی مجلس در مورد وضعیت دشوار و پرخطر زنانی که سرپرستی خانواده خود را برعهده دارند هشدار داد و گفت، «این قشر زنان علاوه بر بی سرپرستی، حضانت فرزندان خود را بر عهده داشته و به دلیل فقر مالی، بیکاری و عوارض ناشی از آن ممکن است آسیب هایی آنان را تهدید کند. این در حالی است که سازمان بهزیستی به دلیل محدودیت بودجه ای نمی تواند اقدامات مناسبی برای توانمند سازی و اشتغال زایی (برای) زنان سرپرست خانوار انجام دهد…»
۸۲ درصد زنان سرپرست خانوار بیکار هستند و منبع درآمد ثابتی ندارند. با توجه به بحران اقتصادی که صدها زن توانمند و شاغل دیگر هم به خیل عظیم بیکاران پیوسته اند، زنانی که سرپرست خانواده هستند برای در امان ماندن از آسیب های اجتماعی ناگزیرند به مشاغل غیررسمی و پرخطر مثل دستفروشی در راهروهای نمور مترو پناه ببرند. (خبرگزاری حکومتی ایلنا – ۳۱ فروردین ۱۳۹۸)
آخرین آمار اعلام شده در رابطه با زنان سرپرست خانوار در ایران ۳.۶ میلیون نفر است. بیش از ٣۵سال است که مشکلات این زنان مطرح و همواره به آن توجهی نشده است.
به گفته زهره آشتیانی، دبیر فراکسیون خانواده مجلس، ۱۶درصد زنانی که سرپرست خانواده هستند زیر ۲۰سال هستند. وی تأکید کرد که این آمار صرفاً به زنانی تعلق دارد که شناسایی شده اند و یا خود را به مراکز حمایتی معرفی کرده اند. (روزنامه حکومتی شهروند- ۱۹ تیرماه ۱۳۹۷)