زندانی سیاسی عاطفه رنگریز، از بازداشت شدگان در روز جهانی کارگر در تهران، طی نامه سرگشاده ای که روز ۲۴ مرداد ۹۸ منتشر شده است، وضعیت زندان قرچک ورامین را این چنین توصیف کرده است: «قرچک نام مستعار جهنم است.»
زندان قرچک که به نام ندامتگاه شهرری نیز شهرت دارد، محل اسارت زنان می باشد. در این زندان تفکیک جرائم رعایت نمی شود و زندانیان سیاسی به همراه مجرمان عادی و زندانیان خطرناک در یک جا نگهداری می شوند.
عاطفه رنگریز در بخشی از نامه خود درباره شرایط بندهای قرچک اینطور نوشته است:
در اینجا ده بند است و هر بند به طور تقریبی ۱۲۰ تا ۱۵۰ نفر جمعیت دارد. به جز بند مادران یا بندی که سرنوشت کودکانش از همان ابتدا محکوم به شکست است. کودکانی که نه شب را میبینند، و نه پدر را، و نه بیرون را… در بند پنج، یازده کابین است و در هر کابین چهار تخت سهطبقهای که دوازده نفر در آن سوار قطار مرگ شدهاند… (کابین ها) توسط دو دیوار که یکونیم متر از سقف فاصله دارند، محاصره شده است و حدود هشت متر جا برای خوردن و آشامیدن و زیستن. یعنی در همین هشت متر دوازده نفر با بار و بندیلشان باید خود را در آنجا جا بدهند. و نورهای مداوم مهتابیها که چشمهایمان را میزند و صداهایی که گوشهایمان را کر میکند: پِیجهای مداوم، تهدیدها، هشدارها و شمارههای آماری که صبح و عصر، ما را از هواخوری به بند میکشاند…
عاطفه رنگریز در جای دیگری از این نامه درباره شرایط وحشتناک بهداشتی درون زندان می نویسد:
اینجا شستن ظروف و لباسها از اعمال شاقه به شمار میآید و از همین رو کارگرهایی هستند که به بهای ناچیزی گردن به این اعمال مینهند. آب شور این بیایان نیز مدام دریغ میشود از برزخیان اینجا و حمام اینجا مرا میبرد به عصر اتاقهای گاز….
خانم رنگریز درباره سخت گذشتن زمان در زندان می نویسد:
بیشتر (زندانیان) باید خود را به کارگاههای اشتغال (کار اجباری) بسپارند که زمان ایستاده بر دوششان را فراموش کنند تا بتوانند بیست دقیقه زمان بخرند که به بیرون وصل شوند…