پس از گذشت بیش از سه ماه از شیوع کرونا در ایران هر روز زوایای جدیدی از میزان آسیب های اجتماعی ناشی از ناکارآمدی سیستم دولت و ارگان های حکومتی برملا می شود. حالا گروه های آسیب پذیر، دایره قربانیان کرونا را بزرگ تر کرده اند.
زنان کارتن خواب، زنان کارگر، زنان سرپرست خانوار و حاشیه نشینان و روستائیان در دایره قربانیان کرونا قرار دارند.
آسیب هایی که آنان از جامعه تحت فرهنگ حکومت ملایان زن ستیز می بینند، برای بسیاری از مردم در کشورهای دیگر قابل تصور نیست.
آثار بیماری کرونا بر زندگی اقشار محروم جامعه
زهرا رحیمی مدیر عامل یک انجمن غیردولتی گفت، در بخش پیشگیری از ابتلا، امکان در خانه ماندن برای خیلی از افراد وجود ندارد. کسانی که حتی به آب دسترسی ندارند چطور می توان انتظار داشت مرتب دست ها را بشویند؟» (سایت حکومتی رکنا- ۱۷فروردین ۱۳۹۹)
یک جامعه شناس در مورد فقر و محرومیت بخش وسیعی از اقشار مردم گفت، «وضعیت فعلی، میزان آسیب پذیری افراد کم برخوردار را، که اساساً پیش از این ماجرا هم دچار انواع آسیب ها بوده اند، بحرانی تر کرده است. شرایط فعلی منجر به سقوط افراد بیشتری به زیر خط فقر می شود. جمعیتی که نتواند طی یک تا دو ماه کسب درآمد کند به شدت آسیب می بیند. کرونا وارد جامعه نابرابری مثل ایران شده است.»
در نظامی که ملایان بر مردم ایران حاکم کرده اند حقوق اساسی بسیاری از گروه های محروم و فرودست نقض شده است. افراد محروم دیرتر به پزشک مراجعه می کنند. به دلیل سوء تغذیه، بیشتر در معرض ابتلا هستند و محل سکونت شان، آنان را بیشتر در معرض بیماری قرار می دهد.
زنان کارگر
یکی از این اقشار آسیب پذیر، کارگرانی هستند که به علت بارها تعدی به قانون کار بدون بیمه مشغول کار هستند. مطابق آمارهای مؤسسه عالی پژوهش تأمین اجتماعی در ایران، ۸۰درصد شاغلان بدون بیمه در سال ۹۶، زن بوده اند و اغلب در مشاغل غیر رسمی. در واقع عمده افرادی که در صورت ابتلا به کرونا نمی توانند از مزایای غرامت دستمزد ایام بیماری بهره مند شوند، زنان هستند. خیلی از آنها برای تأمین معاش یک خانواده مجبور به کار هستند و کرونا برای آنها کابوس دیگری در زندگی سختشان خواهد بود. (خبرگزاری حکومتی ایلنا – ۱۷فروردین ۱۳۹۹)
زنان کارتن خواب
تعداد بسیار اندکی از چند میلیون زن بی سرپناه به خانه های به اصطلاح امن موجود در کشور راه می یابند.
در خانه امنی که در خیابان شوش تهران وجود دارد ۱۰۰تن از این زنان را در خود جای داده است. این زنان از هیچ پشتوانه و حمایتی از طرف دولت و سیستم های حکومتی برخوردار نیستند. چه بسا اگر در شرایط اقتصادی و اجتماعی بهتری قرار می گرفتند و تا این میزان طرد شده نبودند، استعدادهایی در آنها شکوفا می شد.
زنانی مانده در خیابان، زنان جامانده از زندگی، زنانی که از فقر، معتاد شدند. زنانی که برای اینکه خانواده و زندگی خود را از دست ندهند کنار همسرانشان به وادی اعتیاد کشیده شدند. زنانی که از فقر مفرط در خیابان حاضر به تن فروشی شدند. این زنان همه این دردها را با هم چشیده اند.
تا قبل از شیوع ویروس کرونا در این مکان ۱۰۰نفر پذیرش می شدند اما الان روزانه حدود ۱۵۰نفر به این محل مراجعه می کنند.
زندگی گروه های آسیب پذیر به طور مداوم با مرگ و بیماری تهدید می شود.
این افراد از نظر مادی حفاظت نمی شوند، نه بیمه دارند، نه شغل ثابتی و نه حتی خانه ای. خیلی از این افراد سرپناه ندارند و کارتن خواب هستند. اما تنها کاری که دولت انجام داده، دادن وعده کمک ناچیزی به مردم کم درآمد و اقشار بدون درآمد است که هنوز به آنها داده نشده و بعداً نیز از یارانه های ناچیزشان کم خواهد داشت.