روز جهانی کارگر روز دفاع از عدالت، برابری و حقوق بشر برای کارگران است، آنان که رفاه و آسایش همه جامعه به رنج و زحمت آنها وابسته است.
اما در ایران، حقوق کارگران از ابتدای روی کار آمدن رژیم آخوندی در بهمن ۱۳۵۷ نقض و ضایع شده است.
رژیم ملایان هیچ راهی برای دفاع از حقوق کارگران باقی نگذاشته است تا جایی که حقوق و دستمزدهای آنها ماهها و گاهی اوقات بیش از یک سال پرداخت نمی شود. کارگران باید برای گذران زندگی قرض کنند و بابت آن هر ماه بهره اضافی بپردازند، کلیه بفروشند یا در مواردی که از هر راه حلی مأیوس می شوند، جسم خود را بهآتش بکشند.
در چنین شرایطی وضعیت زنان کارگر در ایران بسا رقت انگیزتر است چرا که زنان به طور سیستماتیک در همه پهنه ها اعم از قانون، اشتغال و بازار کار مورد تبعیض و ستم مضاعف قرار می گیرند.
در ایران زنان به کارهای سخت و زیان آور متوسل می شوند. این در حالی است که ماده ۷۵ قانون کار انجام کارهای خطرناک، سخت و زیان آور و نیز حمل بار بیشتر از حد مجاز با دست برای زنان را ممنوع کرده است.
به دلیل بحران شدید اشتغال تحت حاکمیت ملایان در ایران، زنان مجبورند به کارهای سخت و زیان آور تن بدهند.
زنان ایرانی در کوره پزخانه ها، معاون و تونل ها، کشتارگاه ها، جوشکاری و حتی در کولبری با دستمزدهایی حتی کمتر از یک سوم حداقل دستمزد مشغول به کارند. از بیمه، بازنشستگی، مرخصی و مزایا هیچ خبری نیست.
بیش از هزار زن کارگر در معادن کار می کنند. ۳۰۰زن کارگر در معادن سنگ به کار طاقت فرسا مشغولند. زنان نیمی از کارگران در کوره پزخانه ها را تشکیل می دهند.
برخی از زنان در کارگاه های خیاطی تا ۱۴ ساعت بی وقفه کار می کنند. زنان قالیباف بین ۱۲ تا ۱۶ساعت در روز کار می کنند.