روزنامه واشینگتن پست در مقاله ای تحت عنوان «مرجان هنرمند و خواننده ایرانی که به سمبل شورش تبدیل شد در 71 سالگی فوت می کند» به نقش مرجان خواننده محبوب ایران و مقاومت او در برابر دیکتاتوری پرداخت.
واشینگتن پست در این مقاله که در روز ۲۴خرداد ۹۹ منتشر شد، نوشت، «مرجان، یک خواننده و هنرپیشه محبوب در ایران قبل از انقلاب که بعد از زندانی شدن توسط مقامات اسلامگرای کشور در دهه ۱۹۸۰، صدای خودش را وقف آرمان آزادی های سیاسی در میهنش کرد، در ۶ ژوئن در بیمارستانی در لس آنجلس درگذشت. شورای ملی مقاومت ایران در بیانیه ای گفت علت فوت وی مشکلاتی پس از عمل جراحی بود».
این روزنامه سپس به زندگی مرجان هنرمند و خواننده ایرانی که با مقاومت علیه دیکتاتوری همراه بوده پرداخت و نوشت: «مرجان که اسم روی آکران شهلا صفا ضمیر است، در ۳۰ فیلم به زبان فارسی در دهه ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ بازیگری کرد و یکی از معروف ترین چهره های ایران قبل از سرنگونی شاه در سال ۱۹۷۹ بود. او همچنین آهنگ های پرطرفداری خواند که اغلب با احساس نوستالژی که مورد علاقه جوانان ایرانی بود، همراه بود.
«وقتی حاکمان اسلامگرای جدید، یا آخوندها، قدرت را بدست گرفتند، ساختن فیلم موقتا متوقف شد و زنان از خواندن در ملاء عام منع شدند. مرجان به جنبش اپوزیسیون پیوست تا علیه محدویت های تحمیل شدة جدید مبارزه کند. وی ابتدا در سال ۱۹۸۰ به خاطر خواندن آهنگی به اسم «وطن» دستگیر شد. «وطنم، سرزمین من، من جایی به جز اینجا را ندارم. من آینده ای به جز تو ندارم».
به نوشته واشینگتن پست، مرجان مجدداَ درسال ۱۹۸۲ به خاطر ارتباطاتش با مخالفان سیاسی دستگیر شد و دو سال را در زندان به سر برد، از جمله تقریباَ ۹ماه در سلول انفرادی. او با سایر زنان همبند بود و سالها بعد سرنوشت زندانیان و هنرمندان زن را برجسته کرد.
مریم رجوی، رئیس جمهور برگزیده شورای ملی مقاومت ایران، در یک اطلاعیه گفت: مرجان در میان زنانی که «علیه رژیم قیام کردند و با آن مبارزه کردند» برجسته بود، «زنانی که نمایندگان واقعی زنان تحت ستم ایران و اشتیاق وافر آنها به آزادی هستند».
این روزنامه سپس به شرح گوشه هایی از خروج مرجان از ایران و هنرنمایی در گردهمایی های مقاومت اشاره می کند:
مرجان در سال ۲۰۰۱ از ایران به دوبی رفت. مرجان در یک مصاحبه در سال ۲۰۱۵ با تلویزیون العربیه گفت: «وقتی من به سفارت آمریکا رفتم و خودم را معرفی کردم، آنها متوجه شدند که من یک هنرپیشه و خواننده معروف هستم و موافقت کردند به من ویزا بدهند».
او و همسرش در لس آنجلس اقامت گزیدند. صدای مرجان دیگر تا سال ۲۰۰۵ شنیده نشد، زمانی که او در سالن دختران انقلاب آمریکا در واشینگتن در گردهمایی ایرانیان تبعیدی هنرنمایی کرد. یکی از آهنگهای فارسی که او آن شب اجرا کرد، فراخوانی برای مقاومت علیه رژیم آخوندی حاکم بر ایران بود.
«گیرم که شاخه های جوانم از ضربه های تبرهاتان زخم دارد با ریشه چه می کنید؟ چه می کنید؟»
در یک بیت دیگر، او می خواند که ممکن است پرندگان از پرواز کردن منع شده باشند، «اما، با جوجه نشسته در آشیانه چه می کنید؟».
ظرف سالهای بعد، مرجان در ضبط و کمک به تنظیم دهها آهنگ بسیار انگیزاننده، با پیام های آشکار سیاسی اشتغال داشت، از جمله «وقت براندازی شده» و «ما میهنی می سازیم» و «می توان و باید».
واشینگتن پست ادامه می دهد، »مرجان بندرت در کنسرتهای تجاری شرکت کرد و به جای آن ترجیح می داد در گردهمایی های شورای ملی مقاومت ایران و سایر گروههای سیاسی برنامه اجرا کند. در ژوئن ۲۰۱۸، مرجان در برابر حداقل ۲۵هزار نفر در پاریس برنامه اجرا کرد. به گفته مقامات فرانسوی، یک تلاش برای بمب گذاری در آن گردهمایی توسط مقامات پلیس فرانسه، آلمان و بلژیک خنثی شد.
هرچند موسیقی مرجان رسماَ در ایران ممنوع اعلام شده بود، ولی راه خودش را در میان نسل جدیدی که علیه حاکمیت سرکوبگرانه آخوندها می خروشیدند، پیدا کرد…
مرجان هنرمند و خواننده ایرانی وقتی در کنسرت ۲۰۰۵ خودش در واشینگتن هنرنمایی کرد، به نظر می رسد بازگشت خودش را به صحنه با سرنوشت مبارزه ایرانیان گره زده بود. او می خواند:
«مپندارید که بر بادم،
که من تاریخم و یادم
چنان با دست این مردم عجینم من
که پنداری که فریادم
که فریادم،
که فریادم».