Download full text
کادر درمانی ایران با ۱۵هزار مبتلا به کرونا، ۶ ماه محروم از حقوق
بنا به گزارشهای دریافتی از سوی مقاومت ایران، آمار قربانیان کرونا در ایران از مرز ۸۲هزار نفر گذشته است.
ایرج حریرچی، معاون کل وزارت بهداشت رژیم گفت فقط ۵ استان در وضعیت قرمز نیستند، یعنی از ۸۲ الی ۸۳میلیون جمعیت، ۷۰میلیون و ۵۰۰هزار نفر در استانهای قرمز هستند. (خبرگزاری حکومتی ایلنا – ۷ مرداد ۹۹)
وی همچنین اعتراف کرد که وضعیت تهران اصلاً خوب نیست و پایتخت را «منبع پخش کرونا در کل کشور» خواند. (خبرگزاری حکومتی ایسنا – ۵ مرداد ۹۹)
مجمع انجمن های گروه پزشکی طی نامه ای به روحانی نوشتند: اگر شیوع کرونا کنترل نشود، تعداد «مرگ و میرها به روزی ۱۶۰۰ نفر می رسد» و این «به معنی فاجعه ملی خواهد بود.» (سایت حکومتی همشهری – ۱۱ مرداد ۹۹)
آخوندهای حاکم در چنین شرایطی از تخصیص بودجه برای مقابله با بیماری و حتی پرداخت حقوق پرستاران خودداری می کنند. به گفته نمکی، وزیر بهداشت رژیم از ابتدای شیوع کرونا به رغم درخواست های مکررش برای اولین بار در خرداد ماه، فقط ۳۰۰میلیون یورو یعنی ما به ازاء هر ایرانی سه و نیم یورو برای مقابله با کرونا به این وزارت خانه پرداخت شده که قابل مقایسه با هیچ کشوری در جهان نیست.
بنا به گفته مقامات و کارگزاران رژیم ملایان «در ماه تیر بیماری شبیخون زده است» و «پرستاران مثل برگ پاییزی می ریزند». دست کم ۱۵هزار تن از کادر درمانی به کرونا مبتلا شده اند. (تلویزیون حکومتی رژیم ایران – ۹ تیر ۱۳۹۹)
پرستاران ایران – در حال نابود شدن هستیم
بزرگترین مشکل کادر درمان کمبود نیرو است و همین مسئله سبب شده آنها در شیفت های پشت سر هم کار کنند.
وخامت اوضاع به حدی است که در بیمارستان های دولتی به دلیل کمبود نیرو، اکثر کارهایی که باید پرستاران و خدمه بیمارستان انجام دهند به همراه بیمار سپرده می شود! (روزنامه حکومتی آفتاب یزد- ۶ مرداد ۹۹)
یکی از پرستاران گفت: «در حال نابود شدن هستیم.»
پرستار دیگری گفت: «به دلیل اینکه نیروی کافی برای جایگزینی وجود ندارد فشار کار بر دیگران وارد می شود به همین دلیل پرستاران بعد از یک مدت فرسوده می شوند و خیلی از آنها دچار بیماری های روانی مثل افسردگی می شوند.»
محمد رضا میرزابیگی، رئیس کل سازمان نظام پرستاری اعلام کرد: «بالغ بر ۶۰ تا ۷۰درصد این پرستاران مدت‌هاست که به دیدار خانواده‌های خود نرفته‌اند.» (سایت حکومتی باشگاه خبرنگاران جوان – ۲۵ تیر ۹۹)
ساعات کار طولانی و شیفت های پشت سر هم
کارمندان کادر درمان ۳۹۲ ساعت در ماه مشغول خدمت رسانی هستند و این در حالی است که میزان استاندارد ساعت کاری ۱۷۵ ساعت در ماه است.
ایرج حریرچی در این مورد گفت: «در بازدیدم از شهر بوکان دیدم که پرستاران در این بحران ماهی ۲۳۰ ساعت کار می‌کنند آنهم با آن شرایط سخت و پوشیدن لباس محافظتی که بر تن کادر درمان است.»
کمبود پرستار و فشار بیش از حد روی پرستاران در حالی است که محمد شریفی مقدم دبیرکل خانه پرستار نظام در روز ۷ تیر اعلام کرد: «در حال حاضر حدود ۵۰ هزار پرستار بیکار در سطح کشور وجود دارد.»
محمد میرزابیگی، رئیس سازمان نظام پرستاری پیش از این گفته بود؛ «باید سالی ٩ هزار پرستار را به عنوان کادر درمانی استخدام می‌کردیم اما متأسفانه تاکنون سه هزار نفر با قرارداد ۸۹ روزه به طور موقت استخدام شده‌اند.»
مقامات ریز و درشت حکومتی به اشکال مختلف اعتراف می کنند خبری از پرستار جدید نیست.
ایران در فهرست بیشترین مرگ در کادر درمانی
هزاران تن از کادرهای درمانی ایران به کرونا مبتلا شده اند و صدها تن جان خود را از دست داده اند. رژیم ملایان در این رابطه نیز غیرشفاف عمل می کند و آمار دقیق از ابتلا و مرگ و میر کادر درمانی ارائه نمی دهد. محمد شریفی مقدم، دبیرکل خانه پرستار، به روزنامه رسالت گفته بود آمار پرستاران مبتلا «کاملاً امنیتی هستند».
به گزارش عفو بین الملل، ایران در رده هشتم فهرست بیشترین مرگ در کادر درمانی بر اثر کرونا می باشد. عفو بین‌الملل با اعلام آمار ۹۱ مرگ، تأکید کرده که آمار جان‌باختگان در کادر درمانی احتمالاً به مراتب بالاتر از آن چیزی است که در این گزارش اعلام شده است. (ایندیپندنت فارسی – ۲۳ تیر ۱۳۹۹)
پیش از این، نصرالله فتحیان، مدیر هماهنگی ستاد ملی کرونا، در تاریخ ۹ اردیبهشت ۹۹ اعلام کرده بود بیش از ۱۰۰ نفر از کادر پزشکی و پرستاری ایران در مقابله با کرونا جان خود را از دست داده‌‌اند و در ماه خرداد نیز حسین کرمانپور، مدیر روابط عمومی سازمان نظام پزشکی ایران، عدد ۱۰۷ نفر را در توئیتر خود اعلام کرده بود.
حداقل ۱۵۰۰۰ مورد ابتلا در کادر درمانی
در رابطه با ابتلای کادر درمانی در ایران، ایرج حریرچی، معاون وزیر بهداشت در تلویزیون حکومتی گفت: «ما پرستار داریم که چند ماه است بچه‌اش را ندیده. پزشک داریم که تو شهرستان است همسرش را ندیده. ۹۹۵۹نفرشان قطعی مثبت هستند، ۵۱۲۵ تایشان هم مشکوک هستند و علائم دارند… حالا پزشک است، پرستار است، به‌دلیل کرونا درگیر شده و فوت کرده. دارند مثل برگ پاییزی می‌ریزند پرستارها». (تلویزیون حکومتی – ۹ تیر ۱۳۹۹)
در جدیدترین نمونه، کیانا نخعی، پرستار۲۶ ساله و باردار، که در بخش اورژانس یکی از بیمارستان های جیرفت کرمان مشغول به کار بود، در تاریخ ۹ مرداد ۹۹ درگذشت. کیانا ۱۰ روز قبل از فوتش، نوزاد خود را با عمل سزارین به دنیا آورد اما هرگز فرزندش را درآغوش نگرفت.
جدول زیر آمار و ارقامی است که به طور جسته و گریخته از سوی مقامات رسمی رژیم در رابطه با ابتلای پرستاران و کادر درمانی اعلام شده است:
اعتراضات پرستاران و کادر درمانی ایران به عدم پرداخت حقوق
پرستاران از شروع همه گیری کووید ۱۹ در خط مقدم این جنگ قرار داشته اند. اما رژیم ایران، به رغم فشار و ساعات طولانی کار پرستاران و کادر درمانی، از پرداخت حداقل حقوق به آنها خودداری می کند.
حقوق پرستاران ایرانی که ۸۰درصد آنها را زنان تشکیل می دهند، از همه کارمندان دولت پایین تر است. با این همه بسیاری از آنها با قراردادهای ۸۹ روزه، یعنی با حقوق کمتر و بدون بیمه و مزایا به طور موقت استخدام شده اند.
فشار معیشتی بر روی پرستاران و کادر درمانی به حدی است که به رغم بحران کرونا و جو شدید امنیتی و سرکوب، در شهرهای مختلف کشور دست به اعتراض زده و خواستار دریافت حقوق خود شده اند.
بیلانی از اعتراضات پرستاران و کادر درمانی در شهرهای مختلف کشور به شرح زیر است:
پاسخ اعتراض پرستاران با سرکوب و دستگیری
پرستاران شاغل در مجموعه دانشگاه علوم پزشکی مشهد که به دلیل عدم رسیدگی به مشکلات شغلی خود دست به اعتراض زده بودند، با حمله نیروهای انتظامی مواجه شدند. نیروهای انتظامی با باتوم و شوکر الکتریکی به پرستاران حمله کردند. روز ۱۱تیرماه ۹۹ خبرگزاری حکومتی ایلنا گزارش کرد۱۰پرستار در جریان این اعتراض دستگیر شدند.
وزیر بهداشت در زمستان ۹۸ قول پرداخت مطالبات پرستاران را داده بود. اما به گزارش خبرگزاری صدا و سیمای رژیم، بسیاری از پرستاران معوقات مزدی و کارانه خود را از اسفند ماه سال ۱۳۹۸ دریافت نکرده اند. بر اساس این گزارش، از مجموع ۷۰۰ میلیارد تومانی که برای پرداخت بخشی از مطالبات پرستاران اختصاص داده شده بود فقط ۲۰۰ میلیارد تومان پرداخت شده است.
و پرستاران و کادر درمانی بیمارستانهای کشور همچنان در دو جبهه، از یک سو با تهدید ابتلا به کرونا و از سوی دیگر با مشکلات معیشتی و محرومیت از حداقل امکانات زندگی دست و پنجه نرم می کنند و از سوی رژیم بی دفاع و بدون هرگونه حمایتی رها شده اند.
