بانو اتل مری اسمیت (۲۳ آوریل ۱۸۵۸-۸ مه 1944) یک آهنگساز انگلیسی و عضو جنبش حق رای زنان بود.
اسمیت در لندن متولد شد، او چهارمین فرزند از هشت فرزند خانواده اش بود.
پدر او، جان هال اسمیت، یک سرلشکر در توپخانه سلطنتی بود. او بسیار مخالف این بود که دخترش در موسیقی حرفه ای شود. ولی اتل اسمیت مصمم بود که آهنگساز شود و با یک معلم خصوصی درس موسیقی خواند و بعد به کنسرواتوار لایپزیک رفت و در آنجا با بسیاری از آهنگسازان آشنا شد. ساخته های او شامل ترانه، قطعاتی برای پیانو، موسیقی مجلسی، موسیقی کر و اپرا بود.
اسمیت در سال ۱۹۱۰ به اتحادیه اجتماعی و سیاسی زنان پیوست و به مدت دو سال خود را وقف این کار کرد. سرود مارش زنان که او در سال ۱۹۱۱ ساخت تبدیل به سرود جنبش زنان شد. وقتی رهبر اتحادیه زنان ایمیلین پانکهرست از اعضای اتحادیه خواست تا شیشه های پنجره خانه های هر سیاستمداری که با حق رأی زنان مخالف است را بشکنند، اتل اسمیت یکی از ۱۰۹ نفری بود که از فراخوان او پیروی کردند و به همین دلیل دو سال در زندان هالووی زندانی شد.
در زندان زنان طرفدار حق رأی در حیاط با مارش زنان اتل اسمیت رژه میرفتند و سرود میخواندند و اتل آنها را با یک مسواک رهبری می کرد.
اتل مری اسمیت سالها در فریمهرست نزدیک فریملی گرین زندگی می کرد. وی از سال 1913 به تدریج شنوایی خود را از دست داد اما موفق شد قبل از ناشنوایی کامل چهار اثر هنری بزرگ خلق کند. وی متعاقباً به ادبیات پرداخت و در فاصله سالهای ۱۹۱۹ تا ۱۹۴۰ ده کتاب بسیار موفق که اساساً بیوگرافی خودش بودند نوشت.
در بزرگداشت کار او به عنوان آهنگساز و نویسنده، وی به دریافت رتبه بانو از سوی امپراطوری انگلیس نائل شد. و اولین آهنگساز زنی بود که این لقب را دریافت کرد.
او در سال ۱۹۴۴ در سن ۸۶سالگی در شهر واکینگ بدرود حیات گفت و به درخواست خودش جسدش را سوزانده و خاکسترش را در جنگلی در همان نواحی پراکندند.
اتل مری اسمیت از دانشگاههای دارام و آکسفورد به اخذ دکترای افتخاری نائل شد.
—————–
مود وود پارک (۲۵ ژانویه 1871 – ۸ مه 1955) یک فعال حقوق زنان در آمریکا بود. او در بوستون، ماساچوست متولد شد و در سال 1887 از مدرسه سنت اگنس در آلبانی، نیویورک فارغ التحصیل شد. او به مدت ۸سال تدریس کرد و بعد وارد کالج ردکلیف شد. در همان دوران با چارلز ادوارد پارک ازدواج کرد. وی در سال 1898 از ردکلیف فارغ التحصیل شد در حالی که یکی از تنها 2 دانشجویی بود که از حق رای زنان حمایت می کرد.
در سال 1900 او در کنوانسیون انجمن ملی حق رای زنان آمریکایی شرکت کرد. در آنجا او کشف کرد که خودش در سن ۲۹ سالگی جوانترین نماینده حاضر می باشد. پارک جهت جذب گروه جوانتری از زنان به این سازمان مصمم شد و به همراه اینز هاینز گیلمور کانون کالج برابری حق رای را ایجاد کردند. او با سفر به کالجهای مختلف این کانون را ترویج می کرد و شعبه هایی در ۳۰ ایالت تشکیل داد. او همچنین کانون سراسری کالج برابری حق رأی را در سال ۱۹۰۸ برپا کرد.
پارک با یک زن آمریکایی دیگر هم که طرفدار بدست آوردن حق رأی برای زنان بود دوست بود. کری چپمن کت او را برای فعالیت در واشینگتن دی سی عضوگیری کرد تا از اصل ۱۹ قانون اساسی که تضمین حق رأی برای زنان بود، دفاع کنند.
در سال 1901 پارک به همراه چند تن دیگر انجمن حق رأی مساوی بوستون برای حکومت خوب را بنیان گذاشتند که بعدها بعد از تصویب اصل ۱۹ قانون اساسی در سال ۱۹۲۰ تبدیل به کانون زنان رأی دهنده بوستون شد. وی به مدت ۱۲ سال دبیرکل انجمن حق رأی مساوی بوستون برای حکومت خوب بود.
در سال ۱۹۲۴ پارک گروه فشاری که به نام کمیته مشترک زنان کنگره شناخته می شد را سازمان داد و ریاست آن را به عهده گرفت. این گروه نقش تعیین کننده ای در تصویب قانون ۱۹۲۱ شپردتانر و قانون کیبل ۱۹۲۲ داشت که هر دو حقوق زنان را به پیش برد.
پارک پیشتاز فرانت دور لابی بود که سمبل حق رأی زنان بود. او کتاب فرانت دور لابی را نوشت که روایت دستاوردهای زنان در آمریکا در زمینه حق رأی بود که در سال ۱۹۶۰ منتشر شد. او همچنین نمایشنامه لوسی استون را نوشت که برای اولین بار در سال ۱۹۳۹ تولید شد.